Een nat katoenen sloop

Het is warm hier. Dat mag duidelijk zijn. En daar naast is het niet altijd eenvoudig om steeds aan voldoende water te komen. Water is bovendien veel duurder dan vers vruchtensap dus we drinken ons af en toe ongans aan guayaba sap en limoen met veel suiker. 

We hebben gekozen voor een pittige route langs de noordkust. Ons route boekje "Bicycling Cuba" is uit 2001 maar nog redelijk accuraat. Zo snel gaat het hier allemaal niet. Gelukkig was de weg beter dan verwacht. We hadden ons op het ergste voorbereid, dan valt het al snel mee natuurlijk. Bovendien is er veel accommodatie bijgekomen dus dat maakt het ook wat makkelijker.

Twee dagen geleden liep ik een lichte zonnesteek op. De temperatuur huishouding raakt dan een beetje in de war. Kon ik eindelijk mijn oude thermometer  tevoorschijn halen, die wees 38,6°. Hij deed het dus nog. Nu fiets ik met een oud katoenen wit sloop over mijn hoofd en dat houd ik steeds nat. Goeie verkoeling. Verder hebben we elk een nat zeemleer in de nek want dat is de meest kwetsbare plek. Helaas is mijn conditie nog niet weer op het normale peil.

En eerlijk gezegd zijn we wel toe aan een rustdag. We verblijven in een casa familiar (een Bed & Breakfast) vlakbij het strand en hebben voor 2 nachten geboekt. Gelukkig konden we in het staatshotel nog koude biertjes scoren. In de private sector is dat bijna niet meer te krijgen. Het wordt ook lastiger met brood, zeep en toiletpapier zeggen ze hier maar wij hebben dat nog niet gemerkt. Cubanen zijn vindingrijk en doen er alles aan om het hun gasten naar de zin te maken. Het beetje meer lucht die ze kregen tijdens Obama, die de boycot versoepelde, is door Trump weer teniet gedaan en dat merkt men hier. 

De stadjes die we onderweg aandeden zijn niet echt om over naar huis te schrijven. Toch waag ik een poging. Het is over het algemeen een verzameling huizen in redelijk vergaande staat van ontbinding. Soms een goed onderhouden pandje in vrolijke kleuren het meeste is kaal beton. Daar tussendoor loopt vaak een vervuilde rivier, plastic afval ontsierd de oevers. Langs de wegen is het daarentegen best schoon. Af en toe blaast een oude Plymouth of Chevy een vette zwarte rookwolk in ons gezicht. Kwestie van adem inhouden en hard doortrappen. De prachtige oude Amerikanen van meer dan 60 jaar oud hebben niet hun originele 8 of 12 cilinder motoren meer maar zijn uitgerust met oude motoren van Soviet makelij. Hoewel er tegenwoordig ook rijden met Japanse motoren, die zijn stukken beter. Het is een wonder dat die oude slagschepen nog rondrijden. Maar ze kennen de waarde er van en weten dat het leuk is voor de toeristen. 

Onze rustdag bestaat uit een prachtige wandeling in het grootste nationale park van Cuba: het park Alejandro von Humboldt, een Duitse bioloog die rond 1800 een aantal jaren op Cuba was. Onze gids was een flinke verteller maar gelukkig sprak hij rustig en helder Spaans dus was het allemaal redelijk te volgen. Cuba als eiland heeft natuurlijk een geïsoleerde positie en veel planten en ook diersoorten komen dan ook alleen hier voor. Sommige plantensoorten stammen nog uit de tijd van de dinosaurussen, dat zijn dus soorten van meer dan 100 miljoen jaar oud. 

Morgen fietsen we weer verder, op naar het oude Baracoa, de plek waar Columbus destijds voet aan wal zette. Daar zijn ze nog steeds wel een beetje trots op hier.