Conditie

Eerder schreef ik al iets over mijn thermometer. Mijn conditie viel een beetje tegen. Het werd minder in plaats van beter en elke inspanning in de hitte hier in het oosten van Cuba werd iets teveel. De koorts bleef hangen en een paar dagen geleden aangekomen in Baracoa besloot ik het zekere voor het onzekere te nemen en me te melden bij de dokter.

De Cubaanse medische stand staat als kundig bekend. Er volgde een uitgebreid onderzoek, thoraxfoto en bloed prikken. Een lichte longontsteking luidde de diagnose maar de koorts was wat het meest verontrustte. Het koortsprotocol trad in werking in verband met de Corona gekte. Ik kreeg vragen over onze reis hier naar toe, of we Aziaten hadden ontmoet, e.d. En het Chinese visum van 4 jaar geleden droeg ook niet echt bij aan het vertrouwen. We mogen de stad niet uit, moeten ons beschikbaar houden. 's Avonds terug in onze casa kregen we opdracht ons te melden in het grote hospitaal. Bij aankomst kende men ons al, de fietsers uit Nederland. Snel werden we naar een specialist gebracht die ons goed ingepakt en met een mondkapje te woord stond. Waren we in een scène van Mash beland? Het voelde onwerkelijk. Weer een onderzoek, er moest beoordeeld worden of ik een potentiële Corona klant was. Overleg volgde tot op directie niveau, gelukkig hakte de chefarts na een aantal vragen de knoop door. Het leek een onschuldige irritatie van de longen. Het had waarschijnlijk te maken met temperatuur verschillen, airconditioning in het vliegtuig, de bus en hotels. Niets ernstig dus, hij stelde ons gerust. Uiteraard waren we zeer te spreken dat men de zaak adequaat op pakte en we uiterst behulpzaam werden geholpen. De volgende dag nog een keer voor controle en de waarden bleken weer helemaal in orde. De antibiotica had zijn werk gedaan. Nu nog een paar dagen aansterken. 

We blijven dus wat langer in Baracoa. Ruim 500 jaar geleden kwam Columbus hier aan wal. Het stadje was nog enkele jaren hoofdstad van Cuba maar bleef lange tijd tamelijk geïsoleerd. Volgens velen een van de mooiste stadjes van Cuba. Nou daar hebben we dan mooi alle tijd voor. 

Vandaag, vrijdag zijn we hier al weer 4 dagen en besloten we een testrit te maken. Kijken of ik de bergen weer op kan komen en of ik Mariët een beetje kan bijhouden. Zij is gelukkig niet ziek van mij geworden. 60 Km met enig klimmen en dalen. Het ging gelukkig prima en het geeft de burger moed voor morgen. 

Morgen vertrekken we in alle vroegte voor De Farola, een bergweg waarbij ons een  20 km lange klim te wachten staat. Dat wordt dus de echte test maar ik heb er wel vertrouwen in. 

Gelukkig zijn we er in geslaagd om water te kopen in het restaurant waar we aten.   Dat blijft lastig hier. Winkels met schappen vol olie, rijen witte bonen, duizenden blikjes sardines, rum, heel veel rum. De plan economie heeft nog nooit ergens gewerkt, dat doet het ook hier niet. Maar we redden ons wel.