Het laatste kaartje

Suceava is geen plaats om lang bij stil te staan. Gisteren na aankomst op het station ben ik even door de stad gefietst en dat was nog een hele klim. Dat krijg je als de oorspronkelijke stad op een heuvel is gebouwd. Vanochtend kon ik met een boog om de oude stad heen, over de snelweg naar station Noord. Een enorm groot station waar ze ooit begonnen zijn om het te restaureren maar nadat ongeveer één derde van het gebouw weer in een toonbare staat is gebracht, zag men het blijkbaar niet meer zitten.

De volgende trein bracht me naar Iasi (spreek uit Jashz want anders weten ze echt niet waarover je het hebt op het station) en dat is heel wat anders. Een bijzonder stadje, historisch gezien maar zeker ook vanwege de levendige en vrolijke uitstraling. Dat komt mede doordat het een bekende studenten stad is en er zijn dus de nodige restaurantjes en cafeetjes. Ik zit in één daarvan, de Tucano, meteen grote bak cappuccino.

In deze stad staat het oudste, in 1840 gebouwde en tegelijk ook meest prestigieuze theater van Roemenië en dat wil ik graag gaan bezoeken. Helaas, vanmiddag wist de beveiliging me te vertellen dat er absoluut geen enkel kaartje meer was. Morgen is de première van de Staats opera van Iasi: het is helemaal uitverkocht.

Maar ik laat me niet voor één gat vangen dus zonet toch nog even online gekeken en zowaar, er was nog één stoel vrij in het 750 stoelen tellende theater dus morgen ga ik naar de opera. Wat een leuk kadootje voor mijn verjaardag, al is het dan een dag te vroeg.

Jullie zullen vast denken dat ik nu wel heel wat relaxter op reis ben dan andere jaren, wanneer ik me helemaal suf moet fietsen zo af en toe. Niets is minder waar. Ik kwam op het idee om dit te schrijven omdat ik onderweg in de trein een boek van Frank van Rijn lees over een van zijn tochten: Revanche in de Andes. Hij bedenkt op zijn lange fietsreizen de nodige theorieën en in dit boek schrijft hij o.a. dat wanneer je met het openbaar vervoer reist, je van toeristische plek naar plek gaat. Je mist dus alles wat er tussenin ligt en dat maakt het reizen juist zo interessant.

Ik ben dat zeker met hem eens. 's Morgens stap je op de fiets en het avontuur begint. Je ziet wel wat je tegenkomt en heb je het ergens naar je zin dan stap je af. Juist dan ontmoet je de mensen, je leert een land echt een beetje kennen. En niet te vergeten, zo'n fietstocht geeft ook een enorme voldoening. Zeker als het zwaar was en je er toch weer in geslaagd bent een mooi slaapplekje te vinden. 

Maar goed ik zal jullie de verdere overdenkingen besparen. Voor wie daar meer van wil weten, Frank heeft heel veel boeken erover geschreven. Leuk voor een winderige avond op de bank. Ik ga een restaurantje zoeken.