Roemeense Karpaten

Als Hongarije veel 'art deco' is, soms wat vervallen, soms in renovatie, dan is Roemenië een rommeltje. Ik vertrek net van het vervallen station van Satu Mare op weg naar Baia Mare. Het station zelf kan zeker een flinke lik verf gebruiken maar er omheen is er geen redden meer aan. Tientallen kapotte trein wagons worden langzaam terug gegeven aan de natuur. Ze staan zo te zien al jaren te roesten. Veel panden zijn ernstig vervallen of reeds ingestort. Hier is voorlopig nog wel wat te doen voor handige klussers. Veel huizen met potentie en authentieke elementen om in makelaarstermen te blijven.

Leuk om te zien ook hoeveel mensen hier nog bij 'het spoor' werken. Op alle kleine stationnetjes werkt nog een perronchef die met zijn 'spiegelei' aangeeft of de trein mag vertrekken. Op het station in Satu Mare zit een dame achter het loket voor de internationale trein die twee of drie keer per dag naar Hongarije gaat. Maar er zijn weinig passagiers die kant op en de meeste mensen kopen hun tickets on line tegenwoordig. Ze hangt lekker onderuit in de stoel. 

In Satu Mare zelf was niet zoveel te beleven. Ik logeerde in een prima appartementje in zo'n woonblok. 's Middags ben ik een rondje door de stad gaan fietsen en 's avonds een prima restaurantje gevonden. 

Vroeg naar bed dus ook vroeg op en om acht uur zat ik in de trein naar Baia Mare. Die doet twee uur over de 63 km en stopt om de haverklap. Maar zo zie je nog wat. Armzalige dorpjes, boerderijtjes, bruine velden. Ben benieuwd hoe het er hier in de zomer uit ziet.

Natuurlijk wil ik ook het Roemeense deel van de Karpaten in. Het grensgebied met de Oekraïne. Op mijn vouwfietsje vind ik de weg omhoog. Het gaat niet hard maar als je blijft trappen dan kom je er vanzelf. Wel ligt de sneeuw steeds hoger, soms wel een meter hoog, maar de weg is schoon en goed. In Firiza, een dorpje tegen de helling op, vind ik mijn Waterloo. Tijdens het drinken van een  traditionele schnaps met de eigenaar van het pension waar ik verblijf, vertelt hij dat de weg verder dicht is, absoluut onbegaanbaar. Dus moest ik plan B bedenken en dat voer ik nu uit. Zonet ben ik helling af terug gefietst naar Baia Mare en probeer ik zo de micro bus te vinden naar Mara en dan door richting Sighetu op de grens met Oekraïne (maar daar ga ik dus niet in op aanraden van velen🙂).