Westenwind

We hebben een keus gemaakt om via dit stuk Argentinië naar de Carretera Austral te komen. Maar of dat echt de beste keuze was zullen we nooit weten. Waar we wel achter zijn gekomen is dat het niet het makkelijkste stukje van onze route is. Tot Rio Mayo reden we op het asfalt en dat was goed te doen met zijwind. Maar nu reden we al twee dagen loodzware ripio. Gisteren viel het al zwaar tegen. Het was warm en de westenwind was hard en recht van voren. Nadat we al uren onderweg waren, hadden we de helft er pas op zitten. En bleek mijn reserve waterfles lek geraakt dus hadden we acuut water tekort.

Heel af en toe passeert een auto en zo kregen we steeds weer water in de bidon. Een vrouw stopte op weg naar de laatste schooldag van haar zoon. "Ga maar naar onze Estancia 'La Mara', iets verderop". 

Een paar kilometer verder, we haalden hooguit 5 km per uur, zagen we een bord met die naam. Geen idee hoever we nog het veld in moesten maar een keus was er niet. Gelukkig vonden we een kilometer verder verstopt in een groen dal de estancia. Een oase in de woestijn. Koel water zoveel we wilden en de vriendelijke gaucho Alejandro nodigde ons uit in zijn huisje om samen maté te drinken. Dit is goed Argentijns gebruik. Ook mochten we kamperen in het veld waar ook zijn paard stond. We hadden het weer eens fantastisch getroffen.

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan. Het ontbijt bestond uit dikke havermoutpap met rozijnen en koffie. Daarnaast heb ik voor tussen de middag pannenkoeken gebakken met rabarber jam. Die energie kunnen we wel gebruiken. Er is hier onderweg absoluut niets te krijgen. 

Wederom een loodzware dag. We deden bijna acht uren over minder dan 40 km. Hele stukken moesten we lopen omdat het wegdek te slecht was. Onze fietsen zakten weg in de laag stenen en stof, soms maalde het achterwiel rond zonder vaart te maken. Of wanneer je wel enige vaart wist te maken, dan zakte voor- of achterwiel plotseling weg en op zijn best stond je dwars op de weg stil. Zoniet dan lag je stof te happen. De voorbanden slijten hard door het voortdurend wrikken met het stuur om de zaak enigszins op de weg te houden. Ook als je loopt en de fiets dus duwt, zakken de wielen steeds weg en glijdt de fiets onderuit. Uiteindelijk belanden we in een winderig dorpje op de pampa met de indrukwekkende naam Dr Ricardo Rojas. Het beloofde restaurantje hebben we nog niet gevonden.

Een ander restaurantje was helemaal leeg. Maar bij aankomst op de camping kwam een auto aangereden met sandwiches zo groot dat we hem met zijn tweeën amper op konden. 

Wat is de lol van dit afzien zullen jullie misschien denken? Geen idee, dat weten wij ook niet, misschien dat het achteraf nog komt. Maar toch, we hebben onze bijzondere ontmoetingen onderweg. Voor morgen zijn we door een tegenligger die stopte uitgenodigd bij hun thuis. "Vraag maar naar het huis van Carlo en Maria, jullie zijn welkom". Zo fantastisch gaat dat hier en het maakt veel goed van het afzien. Toch zullen we blij zijn wanneer we maandag de Chileense grens bereiken. Daar schijnt weer asfalt te zijn.