Grauw en grijs

Zelfs de doorgewinterde Patagoniers zijn wel zo'n beetje klaar met hun zomer. Het is twee weken redelijk droog geweest in januari maar verder is het vooral 'regen met af en toe een bui' zoals ik Piet Paulusma ooit hoorde zeggen. Het klimaat is rauw hier maar dat maakt het ook weer speciaal. Als de zon dan een keer doorbreekt zoals afgelopen vrijdag dan is het ook extra genieten van de prachtige natuur om ons heen. 

Donderdag fietsten we weer door Chaiten, het dorp waar we vier jaar geleden onze tocht naar het zuiden beëindigden. Het dorp met brede straten ligt er een beetje zielloos bij. Eigenlijk is dit het nieuwe Chaiten omdat het oude in 2008 door een vulkaanuitbarsting onbewoonbaar was geworden. Snel een paar boodschappen en het enige cafe waar je koffie met wat lekkers kan krijgen is wegens vakantie gesloten dus met een pak chocolademelk en een paar brownies uit de supermarkt gaan we op pad. 

Ik hoor steeds een hoge piep. Eerst denk ik aan een vogel die met ons meereist maar het blijkt de rechter trapper van Mariët haar fiets te zijn. Een Chileense fietser gaf ons een tip voor een fietsenmaker langs de weg. We kijken goed rond na vertrek uit Chaiten maar we vinden hem niet. Wel vinden we na een uurtje fietsen de Chileense fietser terug, doornat en met een druipende fiets. Het water loopt uit zijn gitaar. Hij wilde langs de kant een plasje plegen maar zijn fiets viel om en tuimelde in de diepe stroom. Een hele klus om de fiets weer op het droge te krijgen. Zijn vriendin had het allemaal gefilmd. Hij kon er gelukkig om lachen en ons alsnog de fietsenmaker wijzen, enkele kilometers terug. 

We kwamen bij een huis met een enorme berg oude fietsonderdelen. De man was net aan het koken voor zijn vrouw maar was wel genegen ons te helpen. Met twee nieuwe trappers konden we zonder gepiep weer op pad. De oude versleten trappers kwamen op de berg bij de andere oude onderdelen. 

Een mooie onderbreking hadden we bij El Avion. Het wrak van een oude DC 3 ofwel de Dakota is de blikvanger voor een leuk koffietentje. Een Engelse jonge vrouw vertelt ons het verhaal. Het toestel wat ooit vloog voor de Chileense overheid (militair) is in 1974 neergestort door slecht weer en een technisch mankement. De 7 inzittenden inclusief de piloot en zijn 10 jarige zoon zijn lopend uit het bos gekomen. Het toestel is later met behulp van paarden over 7 kilometer versleept naar de plek waar het nu is. Het begon een tweede leven als woonhuis voor een familie. Nadat zij het verlaten hadden is het nu meer in het zicht gezet en de bedoeling is dat het wordt gerestaureerd en er komt een museum in om het wonderlijke verhaal te laten zien. Het sneue van het verhaal is dat de piloot twee jaar later alsnog bij een vliegtuig ongeval in het leven kwam. Hij was toen overigens passagier. Hoeveel pech kun je hebben. Als je er meer over wilt lezen, kijk dan op:

https://www.elavion.cl/historia-y-patrimonio/

Af en toe komen we onderweg een Italiaans stel tegen van Sicilië. Ze willen naar Ushuaia fietsen maar eigenlijk fietsen ze voor het eerst, eigenlijk hebben ze geen idee waar ze aan begonnen zijn en eigenlijk zijn ze veel te laat in het seizoen. Dat wordt nog een hele klus. We geven ze wat tips en de nodige peptalk maar zeggen er ook eerlijk bij dat ze misschien hun plan moeten wijzigen. De zomer is hier al niet alles maar de herfst en winter is zeker niet voor beginners. 

De weg zelf is overigens geheel voorzien van asfalt of beton. Dat maakt het leven een stuk gemakkelijker. Het gaat met golven op en neer, af en toe een hele lange klim maar daarna zoef je weer kilometers naar beneden. Op diverse plekken zien we rechtopstaande rivieren, watervallen die goed gevuld door de vele regen recht naar beneden storten. We kamperen op een open plekje tussen de struiken bij Santa Lucia en de volgende dag, verderop in een mooi dorpje La Junta eten we een grote schaal met aardappeltjes, uien en vlees. 'Chorri Kofke', erg lekker, typisch van hier. Ondertussen klettert de regen op het dak en we zien er tegenop om onze weg te vervolgen. Gehuld in onze regen poncho's fietsen we verder maar wanneer we een camping vinden, de Zonnebloem, houden we het voor gezien. De tent mag onder het afdak, de douche is warm en we schenken onszelf een wijntje in en genieten van het goeie leven.

Gisteren was het zondag en het regent de hele dag. Niet erg hard maar je wordt er wel nat van. We zijn na een korte fietsdag aangekomen in Puerto Puyuhuapi, een haven dorpje aan een diepe fjord. Het dorpje lijkt vooral te bestaan uit hostels, eethuisjes en winkeltjes voor toeristen. We vonden een heerlijk hostel en besluiten twee nachten lekker te blijven hangen want voor maandag wordt een enorme bak regen verwacht, daarna moet het beter worden. 

En ondertussen is het dan die maandag. De regen dendert al uren op het golfplaten dak. De lucht is donkergrijs, het uitzicht praktisch nul. We maken er een dagje lezen en internetten van in ons knusse hostel.