Pampa

Het schijnt al wat droger te worden aan de Chileense kant van de Andes maar wij zitten nog in Argentinië. Vanaf Rio Pico kwamen we weer op de Ruta 40 en overnachtten in Gobernador Costa op de gemeente camping. Om het toerisme hier wat te stimuleren heeft bijna ieder dorp een gemeente camping. Ze zijn vaak gratis of spotgoedkoop maar worden vrij weinig gebruikt. Douchen mochten we bij de benzine pomp dus we ruiken weer fris na drie dagen stof en zweten zonder gelegenheid voor een opknapbeurt.

We zagen de Argentijnen winnen van Kroatië en ze hebben de finale al gewonnen denken ze. De teleurstelling als dat gaat mislukken zou enorm zijn. 

In een lokaal eetcafe werden we verwend met een uitstekende maaltijd. De eigenaar kwam er gezellig bij zitten. Voor 15€ samen eet je hier een compleet diner met soep vooraf, een enorm stuk vlees en salade, een toetje en dat alles vergezeld van een heel aardige fles wijn. Daar kunnen we weer een eind op fietsen.

Woensdag hadden we asfalt en de wind mee. De Ruta 40 is hier heel rustig maar ook een beetje saai. De pampas, waar Argentinië zo bekend om is, glijden voorbij. Hier en daar staat een estancia maar meestal zie je alleen het toegangshek. De boerderij zelf staat soms tientallen kilometers het veld in. Die zie je maar zelden. Wel zie je hier en daar het karkas van een koe of paard, soms een auto die van de weg is geraakt en daar voor altijd blijft roesten. Prachtig zijn de nandoes die af en toe met ons mee rennen. Soms een moeder met zeker 10 kleintjes. Voor autos zijn ze niet bang maar fietsers vinden ze blijkbaar doodeng. Hardlopend op hun ranke poten rennen ze er vandoor.

​

Je hebt vaak van de heerlijke meevallers hier. Onze tocht leidde langs Tamariscos en dat is niet meer dan een Parador, een wachtruimte waar je wat kunt eten en soms kunt slapen. Verder wat half afgebroken huizen, roestige olietanks en dat soort zaken. Maar als je dan naar binnen stapt dan is het geweldig. Een winkel van Sinkel, een museum, een vrouw die alles regelt, ondertussen heerlijke taarten bakt, jam maakt en iedereen voorziet van koffie, thee of eten. En voor iedereen een praatje heeft. Waar een geweldig mens. 's Morgens tegen 8 uur begint het feest en tegen middernacht is het afgelopen. En wij hadden geluk, haar enige kamer was nog vrij dus we hoefden de tent niet op te zetten en hadden alle gelegenheid om van de heerlijke taart te genieten.

Vandaag alweer donderdag en het was weer een stevig dagje. Moe kwamen we aan in Rio Mayo. Biertje, eten, slapen. Morgen is het weer tijd voor de ripio. Het is nog 170 km naar Coyhayque waarvan 135 km tot de Chileense grens niet geasfalteerd is. Dat gaat nog zeker een dag of drie kosten schatten we.