Verder door Argentinië

Zaterdag nog een beetje brak van het voetbal gebeuren stappen we vrij laat weer op de fiets. Het weerbericht voor Chili was vooral regen en veel regen tot woensdag dus we trekken zuidwaarts op naar Corcovado aan de oostkant van de hoge Andes. Het begint met een lange stevige klim. Aan beide zijden zien we de bergen, de hoogste toppen wit besneeuwd. Prachtige wolkenvelden die gelukkig aan de andere kant van de berg leeg geregend zijn.

Af en toe een auto maar verder is het hier erg rustig. De ripio weg is ruig en stenig. Ripio heb je hier in de categorie slecht, erg slecht of compleet waardeloos maar deze weg valt in de middelste categorie. Aan de breedte zal het niet liggen, op veel plekken is de weg 4 tot wel 8 banen.

In Corcovado is de camping door de gemeente gesloten. De receptie is afgeplakt met tape. We durven er niet illegaal te gaan staan en vinden een grote picknickplek aan de rivier. Het was koud en guur. Er was een buitenfeest gaande van de lokale rafting club, de Argentijnse Andre Hazes deed erg zijn best maar de stemming kwam er niet echt in. Gelukkig was het op tijd afgelopen.

Net klaar met koken barstte de regen los dus eten deden we in ons tentje. Heel knus maar wel een beetje krap. 

Zondag op naar Rio Pico. Weer lange, soms steile stukken klimmen. Vaak moeten we van de fiets en duwen, dat maakt het heel zwaar.  Ook naar beneden is het uitkijken. Stenen, kuilen en soms los zand waardoor we soms slippen. Eenmaal gleed ik volkomen onderuit met een zere knie tot gevolg. Gelukkig bleef het daar bij.

We wilden wild kamperen bij het meer Lago Vintter, een groot bergmeer half in Argentinië en half in Chili. De wind trok stevig aan over het ijskoude water en het werd erg fris. Vlakbij staat een post van de provinciale viswachters die de forellen visserij in de gaten houden. Je mag hier alleen met vergunning vissen en maar één gevangen vis houden. De mannen gingen gelijk heet water voor ons maken voor warme thee en we kregen het aanbod om naast het huisje onder het afdak te kamperen. Erg sympathiek. Zo staan we in ieder geval droog en uit de wind. Bijna jammer dat het niet regent. 

Het is half 5 als we vanmiddag, het is maandag, aankomen in Rio Pico. We zoeken nog steeds een Western Union agent en die vonden we hier maar de printer is kapot. Op mijn vraag wanneer het ding weer klaar is worden lacherig de woorden 'mañana' en 'possible' gesproken. Dus dat wordt weer niks.

Ondertussen hebben we besloten nog een flink stuk door Argentinië te fietsen en pas bij Cohayque de Carretera Austral op te gaan. Andere fietsers waarmee we contact hebben zitten 24 uur per dag in de regen, anderen wachten in een dorpje op betere tijden. Hier is het droog (maar wel koud).