Pech onderweg

Het is zondagochtend als we wakker worden. Om echt wakker te worden dompelen we ons kopje onder in de koude en snelstromende Rio Epuyen. Het water is glashelder, je kunt het zo drinken. Het is een koude start maar je hebt het de rest van de dag lekker warm.

We staan al weer twee nachten op een Warmshowers adres: Bosque Gracias. We kamperen in de perma cultuur tuin die door vrijwilligers wordt onderhouden. En er wordt het lekkerste brood van Argentinië gebakken. Een plek om van te genieten. 

Fietsen van Barriloche naar hier was een makkie. De hele route, een goede asfaltweg met slechts hier en daar wat gaten, is goudgerand met gele brem en stukken paarse en lila lupines. Natuurlijk gaat het op en neer, dat maakt het wel wat pittiger maar dat kunnen we hebben.

Onderweg door El Bolson vinden we een heerlijke bakkerij en we genieten van de lokale zoetigheid. Het lijkt wel vakantie.

Deze streken waren ooit oorden voor goudzoekers, later voor hippies. In het begin van de vorige eeuw vond de beruchte bankrover Butch Cassidy samen met zijn al even beruchte vriendin de Sundance Kid hier nog onderdak nadat het hen in de USA te heet onder de voeten werd. Wie er iets meer over wil weten kan de klassieker 'In Patagonia' van Bruce Chatwin er op naslaan. Hij trok in de zeventiger jaren langere tijd door Patagonië en het boek geeft een mooi beeld van het soms harde en ruige leven hier.

Na een luie zaterdag met koffie drinken, lezen, ketting wisselen en boodschappen zoeken is het al weer zondag en we willen verder zuidwaarts. Dus op tijd opstaan, tassen pakken, tent oprollen en afscheid nemen stappen we vol goede moed weer op de fiets. De zon schijnt, het verkeer is rustig en de weg gaat omhoog en weer omlaag. Maar helaas, mijn versnellings handle voor de achter derailleur hapert en wil niet meer voor of achteruit. Technisch als ik ben weet ik het ding wel uit elkaar te halen maar ik krijg hem niet weer in elkaar. Dus openen we voorzichtig ook de handle van de voorderailleur, Mariët maakt foto's, alles gaat keurig op volgorde, tot ik er achter kom dat ik ook deze niet meer in elkaar krijg. De moeizame veertjes van het kliksysteem krijg ik nooit meer op hun plek.

Dus ik kan nu nog maar in één versnelling rijden. We gaan 5 kilometer terug naar Bosque Gracias, zetten de tent weer op dezelfde plek en morgen ga ik terug naar El Bolson waar volgens ingewijden twee fietsenmakers moeten zijn. Ze zijn vast niet zo goed als Marten Gerritsen maar ik hoop dat een van hen me in ieder geval nieuwe versnellings handles kan verkopen. We gaan het zien.

Eerst maar weer een potje koken. Het buitenleven maakt hongerig.