Heel veel natuur

Maandagmorgen vroeg op. Vol goede moed fietsen we, ik in de enig mogelijke versnelling, 30 kilometer terug naar El Bolson. Zonder het gewicht van de bagage voelt het fietsen heel anders, ook meer kwetsbaar. De weg gaat op en neer en ik realiseer me dat een fietser zonder versnellingen het hier erg lastig heeft. Na een kleine twee uur rijden we het stadje binnen. Er zijn twee fietsenmakers, de eerste heeft niet wat ik nodig heb maar verwijst ons door naar de volgende. Die zou het wel moeten hebben. En hij had gelijk. Een nieuwe set versnellingshandles. Hij moet lachen wanneer ik vertel dat ik de mijne uitelkaar heb gehaald maar niet weer in elkaar kreeg. Dan is nieuw de enige optie volgens hem. Dat had ik ondertussen ook uit Nederland al van meerdere kanten te horen gekregen dus ik vergeet het nooit meer.

Het was een uurtje wachten voor de  montage en in die tussentijd  werden we  hartelijk verwelkomd bij de bakker waar we enkele dagen terug ook zaten. Ze leek oprecht blij ons weer te zien. 

We haalden de bagage op van ons Warm Showers adres omdat we hadden besloten deze dag nog een stuk door te fietsen. Na enkele weken verlaten we de fameuze Ruta 40 om de Ruta 71 te nemen via Cholila en Epuyen. Een kleinere weg bijna zonder doorgaand verkeer. We waren van plan te gaan wild kamperen bij een stroompje maar de plek die daarvoor geschikt leek was vervuild door toiletpapier en alles wat daar aan vooraf gaat. Ik kan niet ruiken maar Mariët wel. Dus  niet zo prettig maar voor ons was het een zegen want ruim 20 kilometer verderop belandden we bij een 'Casa de Ciclistas', een huis voor fietsers. Een prachtige plek opgezet door iemand die blijkbaar erg van fietsers houdt. Een Schotse fietser bood aan te koken dus legden we alles bij elkaar en samen met zijn vriendin en een stel uit Rome aten we een prima maaltijd.

In het dorpswinkeltje  bleken ze overheerlijke kersen pie 🥧 te verkopen dus de keus was snel gemaakt. Ik mocht voor het toetje zorgen. 

Ook dinsdag was het weer een bijzondere dag. Eerst passeerden we Cholila waar ik hoopte het huisje van Butch Cassidy en de Sundance Kid te vinden. Maar helaas het was er niet. En hij ook niet. Anders had ik nog wat pesos kunnen verdienen. De beruchte trein en bankrover kwam in 1902 naar Patagonië en kocht er een ranch. Maar ze werden opgespoord door de detectives van Pinkerton en vluchtten naar Bolivia waar ze uiteindelijk om het leven kwamen. Al zijn er ook stemmen die beweren dat ze over de grens naar Chili zijn gevlucht en daar nog een tijd geleefd hebben. 

Butch Cassidy and the Sundance Kid

We reden zo'n beetje met zijn zessen samen op en kwamen langs prachtige meren.

Meren gevoed door gletsjers en regen en omgeven door vaak oeroude bomen. Het is een onvoorstelbaar mooi gebied hier. De weg bestaat uit vrij ruige ripio maar het is behoorlijk goed te doen. 's Middags stopte een auto, het raampje ging omlaag. "Coffee?" Snel werd een tafel en wat stoelen uitgeladen en stond de koffiepot op het vuur. Het bleek een jong Duits stel te zijn die eerder een fietser in de regen hadden zien fietsen en hadden getwijfeld hem koffie aan te bieden maar dat niet hadden gedaan. Daar hadden ze spijt van en nu waren ze blij dat ze het een beetje goed konden maken. Een ontzettend leuke geste en vooral heel gezellig.

Wij hadden, het is woensdag, een wandeldag ingelast. We verblijven in Nationaal Park 'Los Alerces'.  De wandeling was prachtig, het pad loopt langs enorme bomen. Enkele van die bomen, de alerces kunnen tot 50 meter hoog worden en honderden jaren oud. 

Maar het is onze eerste regendag in twee maanden. Dus vandaar dat we 's middags met natte koude voeten in het cafeetje op de camping zitten. Argentinië maakt zich op voor de wedstrijd van vrijdag met Nederland als tegenstander en op TV zagen we dat Argentinië zich zorgen maakt over de sterke defensie van het Nederlands elftal. Ik ben benieuwd wat vrijdag gaat brengen en het  lijkt ons leuk om de wedstrijd nog hier in Argentinië te zien.

Daarom zijn we vandaag doorgefietst naar Trevelin. Onderweg werden we door een boswachter gewaarschuwd dat er zware storm en regen op komst is. Maar gelukkig viel het tot nu toe mee maar we kwamen wel doornat en koud aan. Nu zitten we in een appartementje, gaan ons morgen vermaken hier in het dorp en de wedstrijd beleven. De Argentijnen leven zeker voor het voetbal maar ze zijn hier in het zuiden niet overdreven fanatiek. Hier en daar zie je wat blauw-wit op straat en ik ontdekte dat mijn fietsenmaker stiekum een blauw-wit lintje aan mijn stuur had geknoopt. 

Zaterdag willen we de grens over naar Chili en de Carretera Austral op, dan begint het echte werk.