Hagel

Vol goede moed vertrokken we donderdag middag uit Malargüe. Ruim dertig kilometer verderop moesten twee campings zijn dus dat was goed nieuws. Na een paar uren rustig klimmen en dalen kwamen we bij de eerste maar die was helaas gesloten. De volgende moest drie kilometer verderop zijn maar stevig omhoog en zou tot half zeven open zijn. Het was 6 uur. Dus zo hard we konden fietsen we de laatste kilometers omhoog.  Ruim 20 minuten later stonden we voor het hek met een groot hangslot. 

Goede raad was duur. De volgende plek was zeker 30 km verder, het werd donker en er was een stevige wind.  Ik ging kijken of er misschien toch nog iemand was maar er was niemand te vinden dus we besloten tegen alle regels in om onder het hek door te kruipen met onze fietsen en bagage. Dat lukte prima. Op een of andere wijze ontdekte de zeer vriendelijke eigenaar ons, hij woonde iets verderop en meende stemmen te horen. Maar na enig overleg mochten we toch blijven staan.

Daar waren we heel erg blij want we hadden helemaal geen puf meer om de tent af te breken en weer op de fiets te stappen.  Maar we moesten wel beloven vroeg te vertrekken. Ja we voelden ons wel een beetje betrapt maar hij accepteerde onze excuses.

De nacht kwam. Het leek een mooie nacht te worden maar om elf uur, we sliepen al een dik uur schrok ik wakker. Het leek of er met stokken op de tent werd geslagen of waren het vallende takken? Na een snelle blik bleken hagelstenen als de reeds eerder besproken duiveneieren op de tent neer te rammen. Als stenen kwamen ze naar beneden. We kleedden ons snel aan voor het geval de tent het niet zou houden. Tegelijk zagen we de bliksem en het onheilspellende gedonder kwam er kort achteraan. Vooral in de bergen klinkt dat erg spectaculair. Zo'n heftige bui is voor mij ongekend. Tijdens de nacht waren er nog enkele kleinere buien en het bleef af en toe rommelen maar gelukkig niet meer zoals de eerste. 

De volgende morgen ontdekten we een zeker 10 cm  lange scheur in het tentdoek. Tijdens het drogen overdag komen er nog 4 kleinere scheuren tevoorschijn. Ik had het nodige reparatie materiaal maar dat is nu op. Dit mag dus niet weet gebeuren.

We fietsen verder langs de Ruta 40. Onderweg eten we ons broodje. In Bardas Blancas vinden we een hosteria met goede koffie en toast met marmelade. Bovendien is er een klein winkeltje en we kopen eten voor vanavond en wat reserve eten. Het is niet helemaal duidelijk wat er onderweg te krijgen is dus we kunnen ons altijd twee dagen redden en als het moet wel drie.

Het asfalt gaat over in ripio, maar het is meer een soort grindbak. Af en toe zakken onze wielen weg in het zand. Dan sta je gelijk stil ofk je om als je niet snel genoeg je voeten aan de grond hebt. De omgeving is geweldig mooi. Een heel stuk volgen we de Rio Grande. Rond een uur of vier slaat het weer helemaal om. Harde wind die ons af en toe in de berm doet belanden. Gelukkig vinden we een kiosco die ook nog bedden verhuurt, superbasic maar bij ontzettend aardige mensen die hier al 44 jaar in de middle of nowhere hun negotie drijven. 

Buiten heb ik WiFi dus ik probeer dit bericht nog even de wereld in te sturen. De komende dagen lijkt het WiFi gebeuren beperkt al verbaast het ons dat het soms op de gekste plekken beschikbaar is.