De Cordilleras

Mendoza hebben we achter ons gelaten. Op maandagmorgen fietsen we de stad uit met onderweg nog hoop op het scoren van een paar nieuwe binnenbanden. Er zijn best wel de nodige fietsenmakers en -zaken maar mijn bandenmaat en met name met een Frans ventiel, is het probleem. We werden diverse keren van het kastje naar de muur gestuurd maar eindelijk vonden we de zaak die het echt zou moeten hebben. Enthousiast er op af, deze vonden we snel maar de winkel was leeg, sinds afgelopen zaterdag. Gelukkig vonden we snel daarna een zaak waar ze wel mijn banden hadden en dolgelukkig fietsen we op naar Tupungata waar we fantastische verhalen over de mooi gelegen dorpscamping hadden gehoord. Na een flinke klim en flink bezweet meldden we ons bij de receptie. De man was blij met ons enthousiasme en dat we het gehaald hadden maar bijna beschaamd zei hij dat de camping helaas deze week gesloten was. We dachten nog even aan een grapje maar het bleek serieus. Hij gaf ons wel de tip om het iets verderop bij de kiosco te proberen, die hadden een grote tuin. 

En dat lukte wonderwel. We konden het zweet afspoelen in een ijskoud riviertje met water rechtstreeks uit de Andes. Een koud biertje lest onze dorst en we koken ons ondertussen bekende stoofpotje dat toch elke keer net even anders smaakt.

Op dinsdag pezen we bergaf naar de Ruta 40. We genieten van een prachtig zicht op de Cordlleras de los Andes. Besneeuwde toppen van de meer dan 6000 meter hoge bergen pronken in de verte. Daar wordt een mens blij van. We trakteren onszelf op koffie met geweldige cheesecake  en fietsen langs de redelijk drukke weg. Dat gaat prima. 

We moeten nog wat inkopen doen voor het 240 km lange traject voor ons waar niets te krijgen is. Maar eerst even lunchen. Na de lunch bleken alle winkels tot 5 uur gesloten. Dat wisten we wel, maar dat waren we vergeten. Uiteindelijk belanden we in een dorpje verderop, hier zijn ook nog winkels en we zijn weer gered. 

Het is woensdag. Vroeg op want vandaag moet het gebeuren. We moeten een afstand van ca 150 km overbruggen waarvan we weten dat er niets te krijgen is en buiten bereik van telefoon en WiFi. Dus we staan om 6 uur op en na een lekker ontbijtje gaan we rond 07.45 op weg. Het is een brede asfaltweg dus dat rijdt soepel.

Gestaag klimmen, de zon schijnt. Maar na een paar uren wordt de lucht donker. Bliksem flitsen doorsnijden het firmament, de donder rommelt door de bergen. We zien het aan, kijken of het dichterbij komt. Een grote vrachtauto knippert met zijn lichten en maant ons tot stoppen. De vriendelijke chauffeur waarschuwt ons voor de komende tormiento met hagelstenen als duiveneieren. Maar we kunnen geen kant op. Gelukkig vinden we iets verderop een veetunnel onder de weg door, een ideale schuilplek. Een Argentijnse motorrijder vergezelt ons.

We wachten een uur maar het valt mee dus we fietsen verder. Na enkele kilometers verbazen we ons over de restanten smeltende hagel. We hebben geluk gehad, waren we doorgefietst dan hadden we dat op de kop gekregen.

150 Kilometer is best ver. Een kampeerplek langs de weg  was niet te vinden en de wind trok aan. De laatste tien kilometer was het tegen een felle NW wind opboksen. Ik schat kracht 6 of 7. We konden amper met de fiets blijven staan, het fietsen ging met horten en stoten.  Eindelijk waren we in El Sosneado en vonden een cabana. Daar koken we nu ons potje terwijl de wind om het huisje giert. Ik wilde dit epistel vanavond nog posten maar tijdens het eten valt alle electriciteit uit en is het gebeurd met de WiFi.  We eten bij het licht van onze zonnelader, het smaakt er niet minder om.  

Na een hele goede nacht slapen is het donderdag. We genieten nog even na van ons appartementje met een uitgebreid ontbijt. Het weer is zonnig en lekker koel. We fietsen vijftig kilometer naar Malargüe. Een restaurantje voor de lunch deze keer. En werkende Wifi. Kunnen jullie gelijk zien hoe een Argentijnse lunch eruit ziet.