Ripio

We vertrokken lekker vroeg op zaterdagmorgen. Voor zover we wisten stond ons veertig kilometer ripio te wachten. Het was behoorlijk zwoegen. Dikke stenen, kleinere stenen, gruis soms zo zacht dat onze wielen er 10 cm inzakken. De spaken malen door het zand. Soms slipt het achterwiel en spatten stenen in het rond. Eén keer beland ik onverwacht in een kuil vol gruis, rol in slow motion over de kop en eindig languit op een bult grind. Gelukkig fietste Mariët nog achter de bocht en zag het niet gebeuren. 

Maar de omgeving maakt veel goed. We fietsen aan de voet van de Andes. Machtige vulkanen met besneeuwde hellingen torenen hoog op in het landschap. Basalt formaties, woeste lava velden. Af en toe maken we de vergelijking met IJsland. Wat een wereld.

We hadden al vroeg onze lunch achter de kiezen en twee uur later al weer trek. Dit fietsen vreet energie. Soms zitten we er echt wel doorheen.

We hadden 40 km ripio gehad en verwachtten elk moment op het asfalt te komen. Maar toen we een tegenligger vroegen hoeveel kilometer er nog te gaan was, bleek er nog bijna 20 km bij te komen. Dat was een tegenvaller.

Maar dan, een grote pickup stopt midden op de weg, een man stapt uit en graait in een tas. Een zak verse broodjes, verse ham en kaas wordt ons in de handen gedrukt, een vrolijk "adios" en ze rijden weer verder. Wat hebben we gesmuld en genoten van dit moment. Auto's en motoren die we af en toe tegenkomen groeten allemaal. Vaak met  opgestoken duim. We zijn de enige fietsers zo te zien. Op onze eerste ruim 2200 km door dit onmetelijke land zijn we één andere bepakte fietser tegen gekomen. 

We eindigden de dag in Ranquil Norte, een klein dorpje met een dorpswinkel die ook een kamertje verhuurt. We maken er dankbaar gebruik van. 

Zondag ochtend genieten we van een ontbijt met een stevige uitsmijter. We hadden nog wat ham van gisteren en eieren die in de dop al geklutst waren. Drie van de vier waren nog heel. Vrij laat de Ruta 40 weer op, prachtig geasfalteerd. Waar een mens al niet blij van kan worden.