Sierra

Een dagje in de historische stad Cordoba is zeker de moeite waard. Maar op zondag is zo ongeveer alles gesloten en neergelaten rolluiken tonen geen enkele stad van hun mooiste kant. Gelukkig waren enkele musea geopend en die waren alleen al de moeite waard vanwege de prachtige oude panden waarin ze gevestigd waren. Ook de parken waren gezellig met veel genietende mensen.

Bijzonder was ook dat we op zaterdagavond hopeloos moesten zoeken naar een restaurant. Covid heeft heel erg huisgehouden in Argentinië en de bijdrage van de overheid was een stuk minder genereus dan bij ons in Nederland. Heel veel restaurants hebben het niet overleefd, de panden staan te huur of zijn in verval. Een trieste aanblik. Gelukkig vonden we nog een plekje en we genoten van een onvolprezen Argentijnse biefstuk en voor mij een huisgemaakte tiramisu als toetje. Dat is weer eens wat anders dan onze camping stoofpotjes.

Maandagmorgen schroefjes zoeken om mijn tassen te repareren. De eigenaar van de ijzerhandel was zeer behulpzaam en ik heb nu voldoende schroeven en moeren om alle tassen te versterken. En tegelijkertijd hoor je dan weer een en ander over de politiek en economie van dit geweldige land. Een land met potentie, al heel erg lang. Alleen het komt maar niet uit de verf. Er komen weer verkiezingen maar zoals de meeste Argentijnen zullen beamen, elke volgende regering is nog slechter dan de vorige. Het zijn allemaal 'ladrones' (dieven, misdadigers). Wie kan dat bedenken?

We fietsen de stad uit naar het meer San Roque. Daar vinden we een camping voor de nacht. Het is qua klimmen een klein voorproefje van wat komen gaat.

Vanmorgen moesten we inkopen voor de komende paar dagen. Op een dag fietsen hebben we een naturisten camping gevonden en daar willen we een paar dagen blijven dus hebben we de nodige proviand nodig.

Eindelijk, na bijna 1000 meter klimmen op een soms zanderige aardeweg komen we bij de camping. Het bordje 'cerrado' (gesloten) hangt duidelijk zichtbaar aan het met een degelijk hangslot afgesloten hek. Daar hadden we niet op gerekend. Ons water was bijna op maar gelukkig bood een boerin van een nabije estancia uitkomst. We kregen onze flessen gevuld en de tip dat verderop een plek moest zijn waar we zeker konden kamperen. Nog tien kilometer te gaan, nog 300 meter omhoog. Dat is afzien. 

We vonden de parador en mochten er kamperen. Maar ze durfden ons niet echt een veilige plek te adviseren, er zou een tormiento, kunnen komen en dat is Spaans voor noodweer.

We waren ongelooflijk moe van de lange klimdag en toen de mevrouw zei dat ze ook kamers had, waren we gauw besloten. Nu zitten we bij het warme haardvuur na een stevige maaltijd te genieten van een uitstekende fles Malbec. Een prima voorproefje voor wat ons straks in Mendoza te wachten staat. En ondertussen zien we bliksemflitsen overal om ons heen. De prachtige Los Gigantes staan af en toe in het volle licht en de regen dendert op het metalen dak. Wat hebben we een geluk dat we niet ergens op het open veld zijn gaan wild kamperen.