Warme kachel.

Vanavond zitten we bij de warme kachel. Het prachtige houtvuur geeft een prettige warmte. De kerstboom brandt, een glaasje wijn en goed gezelschap maakt het genoeglijk.

We realiseren ons dat we een zwaar traject achter de rug hebben en even de tijd nodig hebben om het lijf de kans te geven te herstellen. We zijn tenslotte geen 18 meer. In Coihayque verbleven we twee dagen in een AirBnB bij een lieve vrouw die in haar eentje een dochter van drie jaar opvoedt. Heerlijk om even een goed bed te hebben, even door het stadje te slenteren en een biertje te drinken op een terras. Coihayque is een flinke stad geworden. Ik kan me er weinig van herinneren hoe het was meer dan twintig jaar geleden maar ik heb de indruk dat het enorm is uitgebreid. Wat dat betreft ben ik wel benieuwd naar het vervolg van de Carretera Austral. 

Gisteren fietsten we onze eerste traject.  Nog geen veertig kilometer maar met de nodige klimmetjes. We wilden rustig beginnen en eindigen in El Blanco, een klein dorpje maar met een heerlijke camping. Er is een ruime 'huiskamer' met houtkachel en kookgelegenheid. De tent staat onder een afdak en vannacht hoorden we de regen op het blikken dak denderen. Onze tent blijft mooi droog.

Vandaag weer een rustdag gewoon omdat we dat kunnen gebruiken en gelukkig voldoende tijd hebben. We maken een wandelingetje door de omgeving. Een wandelpad op onze kaart blijkt hier en daar afgezet met hekken waar we overheen klauteren of onderdoor kruipen. Een riviertje verspert het laatste stukje terug naar het dorp. Gelukkig slagen we er in om er overheen te komen. Het kostte mij wel een natte voet.

En dit terwijl de gierende westenwind zijn best doet om golfplaten van de huizen te rukken. Soms lukt dat, hier en daar hangen halflosse platen aan huizen of daken. 

We warmen ons aan een beker van de befaamde Chileense oploskoffie en kopen er een stuk chocolade bij. Wanneer ik het laatste stuk wil pakken is het weg. De straathond onder de bank kijkt me onschuldig aan maar de rondslingerende wikkel verraadt hem. 

Het was nog best een avontuur om van Argentinië naar Chili te komen. De grenspost wordt voornamelijk gebruikt door lokale mensen dus een buitenlander en dan ook nog op de fiets is een bezienswaardigheid. De vorige fietser was van voor de corona pandemie. De beambte aan Argentijnse kant ging er eens goed voor zitten maar na een half uurtje had hij alles rond. We moesten nog wel een bewijs zien te leveren wanneer we het land waren binnen gekomen, dat stond blijkbaar niet geregistreerd. Gelukkig had ik nog een verfrommeld briefje in mijn tas met een stempeltje op welke datum we Uruguay hadden verlaten. Dat was afdoende.

Een paar kilometer verder kwamen we bij de Chileense douane. Zelfde verhaal. We kregen een stoel aangeboden, een stevige vechtfilm verlevendigde het toneel en de ambtenaar ging zijn ding doen. Een tweede keek toe en een derde liep af en toe binnen. Buiten stonden lokale mensen te wachten op hun beurt maar wij waren blijkbaar te belangrijk. Na een dik half uur mochten we het land in en meneer nummer drie bleek de slagboom te mogen bedienen. Na een praatje fietsen we Chili in. 

Opvallend is het enorme verschil in landschap zodra je de grens over bent. Het bijna woestijnachtige ruige Argentijnse wordt verruild voor het romantisch groene bergachtige Chileense landschap. We kijken onze ogen uit.

Maar de beloofde asfaltweg bleef nog even uit. Wel werd de aardeweg opgelapt en moesten we aan de kant voor een enorme bulldozer die losse modder over de hele weg schoof. We schrokken, daar kun je echt niet op fietsen. Even later zagen we echter een zware wals aan komen rijden en konden we zodra hij ons voorbij was weer op de fiets stappen. 

Na dagen van slechte wegen en zeer weinig verkeer is het vreemd om weer een stad in te rijden. Een echte asfaltweg, grote vrachtwagens, veel auto's. Maar ik vermoed dat het meeste verkeer langs de Carretera zich hier in een beperkte straal afspeelt. We hebben tot Villa Cerro Castillo nog 100 kilometer asfalt te gaan, daarna honderden kilometers alleen maar ripio. Dat gaat een bijzondere kerst worden.

Een bijzondere ontmoeting hadden we nog met een jonge Mexicaanse arts. Ze is lopend onderweg van Mexico stad naar het zuidelijkste puntje van Zuid Amerika. In veertien maanden heeft ze er 9500 km opzitten. We haalden haar gisteren in op de Carretera Austral, enkele kilometers zuidelijk van Coihayque. Haar tocht is vooral bedoeld als waarschuwing omdat veel mensen in Latijns Amerika, maar niet alleen daar, een slechte stofwisseling hebben en vaak veel te dik zijn. Ze wil graag dat haar verhaal bekend en gedeeld wordt. Onderweg geeft ze interviews aan de pers. Diep respect voor deze dappere vrouw die haar karretje van tachtig kilo berg op en af duwt over paden en wegen. Ze had zich voorgenomen om in totaal 10.000 km te lopen maar dat zit er aan het einde van de Carretera al op. Daarom besloot ze toch maar door te lopen naar Ushuaia. Ja als je dan toch onderweg bent ....

EN WE WENSEN IEDEREEN DIE DIT LEEST EN ALLE ANDEREN OOK HELE FIJNE KERSTDAGEN. WIJ KOMEN HEEL LANGZAAM EEN KLEIN BEETJE IN DE SFEER MAAR HET WORDT ONGETWIJFELD EEN KERST ANDERS DAN ANDERS.