Vuurland

Ja wat moet je er van zeggen. De wind blijft waaien. Electriciteit gaat hier veelal door bovenleidingen. Leuke bijkomstigheid is dat de wind de draden doet zingen. De wind loeit ons dus voortdurend om de oren. 

We vlogen dinsdag met grote vaart richting de veerboot die ons naar Vuurland bracht.

Van grote vuren was niks te zien. De ontdekkers gaven het eiland de naam Vuurland omdat de indianen die er destijds woonden grote vuren stookten die veel rook gaven. Het had dus met zijn goed Rookland kunnen heten. De eerste indruk van Vuurland is knap saai als je niet van enorme vergezichten houdt. Het is pampa land, hier een daar glooiend. Ook hier veel guanaco's die weg rennen wanneer wij aan komen fietsen. 

In Cerro Sombrero (berg De Hoed) doen we wat boodschappen. Je moet hier elke gelegenheid aangrijpen om wat mondvoorraad in te slaan. Voor de nacht vinden we een hutje. Deze hutjes, refugio's in het Spaans, staan om de ca. 20 km langs de weg en zijn speciaal bedoeld voor fietsers en andere reizigers die een eenvoudig onderdak zoeken. Een prachtig initiatief van de provincie Vuurland. Andere mogelijkheden zijn er ook niet echt. De dorpjes liggen tientallen tot meer dan 100 kilometer uitelkaar en dat zijn dan dorpjes met de meest minimale voorzieningen.

Bij San Sebastian gaan we weer de grens naar Argentinië over. We zijn moe van de wind en het waait te hard voor de tent. Daarom vragen we een kamer in het hotel op de grens. Helaas, de herberg is vol en we worden doorverwezen naar de gendarmerie. Daar is een goed verwarmde wachtkamer met keukentje en samen met een Italiaanse fietser rollen we daar onze matjes uit. Zo lost ook dit zich weer op.

Rio Grande is de volgende bestemming. De ruim 80 km doen we fluitend met de wind in de rug. We komen terecht bij Graciela. Ze heeft een paar plekjes voor tenten en een heel groot hart. Haar woonkamer mag de hele dag door gebruikt worden door iedereen en samen met een Frans/Amerikaans stel, een Fransman, een Duits stel, Graciela zelf en wij draaien we een gezellig diner in elkaar. Graciela is helemaal blij, het doet haar denken aan vroeger thuis bij haar ouders en broers en zussen waar ook een grote tafel stond en iedereen kon aanschuiven. Reuze gezellig.

We zijn nu al weer de derde dag in Rio Grande. Niet dat de stad bijster interessant is maar we wilden een rustdag inbouwen op het laatste stukje naar Ushuaia. Het worden er twee want voor vandaag is er storm voorspeld tot windkracht 9. Het lijkt er hier nog niet op maar buiten de stad zal het vast harder waaien. Wind heeft daar vrij spel. Vlak land, geen bomen en noemenswaardige struiken, geen bebouwing. 

Gisteren bezochten we de lokale musea. Een grote plek was ingeruimd voor de geschiedenis van de Indiaanse bevolking. Tegenwoordig wordt er veel meer aandacht besteed aan de oorspronkelijke bewoners die grotendeels door ziekten en moordpartijen uitgeroeid zijn. Een wrang verhaal wat jarenlang buiten het nieuws is gehouden. 

Verder geeft het een beeld over hoe deze stad vooral groot geworden is door de olie winning en stond hier tot in de 80er jaren een groot slachthuis voor schapen en koeien. En natuurlijk is er een plekje voor Antoine de Saint Exupery die hier de eerste postvluchten opstartte. Toevallig had ik net een Friese vertaling van een Frans boek (Nachtflegt) gelezen en kon me een voorstelling maken hoe dat destijds in zijn werk ging.

Het stadje heeft een heel aardig horeca bestand waar we graag gebruik van maken. We zitten in La Roca, een oud cafeetje waar voornamelijk mensen van hier komen. Een sandwich is hier zo groot dat wij er met zijn tweeën genoeg aan hebben. Mensen eten wat en drinken een biertje. Een zanger zingt zijn ballades om wat pesos te verdienen. Gewoon een rustige zaterdagmiddag in Rio Grande. 

Zondagmorgen stappen we weer op de fiets. De eerste wind is gaan liggen en wat er van over is hebben we in de rug. Het is een beetje een saai landschap maar gelukkig veranderd dat in de loop van de dag. In de namiddag zijn we in Tolhuin en kopen iets lekkers bij de bakker. De bakkerij, La Union, is een bijzonderheid in fietsland. Ze hadden altijd plek voor fietsers die om een slaapplek verlegen waren. Een aantal jaren geleden is het bedrijf tot de grond toe afgebrand. Een wereld fietser heeft toen een crowdfunding op poten gezet die er voor zorgde dat het bedrijf herbouwd kon worden. Nu is het een bloeiende zaak en fietsers zijn uiteraard extra welkom. Wij bleven er niet overnachten maar besloten nog iets door te fietsen om bij het meer, Lago Fagnano, te kamperen. Een plek in de natuur. Tijdens het doen van de afwas bij het meer werd Mariët gadegeslagen door twee nieuwsgierige bevers.

En vandaag is het maandag. We dachten Ushuaia te halen maar de voortdurend op en neergaande weg en de wind deed ons besluiten iets eerder te stoppen. Wel wordt het steeds mooier om ons heen. Groene, meer uitbundige natuur, bergen en meren. Deze vosjes kwamen we tegen op een uitkijk plek. 

We staan nu op een camping die eigenlijk geen camping is en eten in een restaurant dat eigenlijk al een uur gesloten is. Maar dit is Zuid Amerika dus dat bied altijd mogelijkheden. Waarschijnlijk morgen door naar het einde van de wereld, El fin del Mundo. Maar nog niet het einde van onze reis. We zijn vier maanden op pad, nog een kleine twee te gaan. We hebben ongeveer 6300 km op de teller.