Ripio

Het is een dikke week geleden dat we landden in Buenos Aires. En er is al weer een en ander gebeurd. Maar het echte avontuur moet nog beginnen.

Vanochtend, dinsdag, werden we al vroeg wakker. De draaiende motor van een nabije camper verstoorde het krijsen van de nog vroegere vogels. Ochtend nevel gaf de rivier een prachtig mystiek aanzicht. Ik lees nog een tijdje op mijn e-reader maar ga al snel over op ons ochtend ritueel, het maken van stevige havermoutpap. Gisteren in de Chinese supermercado vond ik een pakje 'avena' en dat is gewoon havermout. Ondertussen ruimt Mariët de tent op. Enige taakverdeling sluipt er toch in.

We moeten ons langzamerhand voorbereiden op wat langere tochten met minder voorzieningen. Op de kaarten die we hebben is te zien dat winkeltjes soms 80 tot 100 kilometer uit elkaar liggen en dan maar hopen dat ze open zijn. Ook komen we er niet met zekerheid achter of de lange brug van Victoria naar Rosario voor fietsers geoorloofd is. Maar ook dat zal zich vast weer oplossen. 

Tassen inpakken en alles aan de fiets hangen. We gaan op naar de volgende halte.

De kaart gaf een onverharde weg (ripio) aan. Dat kan van alles zijn, soms stenig of harde klei als het droog weer is. En soms is het zand en zakken je wielen er tot de velgen in en moet je lopen. De bepakte fiets sleep je dan met enige moeite met je mee terwijl de zon meedogenloos blijft schijnen.  Maar het lukte en dan bedenk je hoe blij je kunt zijn met het aanschouwen van zwart glanzend asfalt.

In Gualeguay is geen camping maar na enig vragen en overleg met het bestuur waren we van harte welkom om te kamperen bij de lokale Club Maritimo, een complex met kano's, een tennisbaan en een zwembad vol kikkers. Een prachtig plekje aan de rand van de rivier, bijna jammer dat we weer verder moesten.

De WiFi werkte niet dus ik schrijf maar even door. We bereidden ons voor op een tocht van twee dagen om in Victoria te komen. Extra eten mee, fruit en zoveel mogelijk water. Onderweg leek een winkeltje te zijn maar daar konden we niet op gokken. Maar de dag liep anders. Na uren zwoegen op de ripio weg en volle wind tegen schoten we niet erg op. We vonden een zijweg die aansloot op de provinciale weg en het leek ons beter het asfalt op te zoeken. Na een uur of twee, we hadden 25 kilometer op de teller, reed een vrachtauto om ons heen, stopte in de berm en de chauffeur bood ons aan de fietsen achterin te zetten en wij ook. Een geweldig mooi aanbod en in plaats van nog anderhalve dag buffelen tegen de wind langs een verkeersweg waren we 's middags half vier al in Victoria. 

Op de grote camping waren we weer eens de enige gasten en heel erg welkom vooral namens de drie honden die gezellig af en toe blaffend de nacht rond onze tent doorbrachten. Ons kon niks gebeuren. 

We koken vaak zelf. Meestal is dat in de vorm van een stoofpotje en aangezien de camping schuin tegenover de visboer zit stond er uiteraard vis op het menu. Twee stevige merluza filetjes moest genoeg zijn maar de visboer deed er gratis nog een halve kilo gefileerde lokale vis bij. Wat kruiden, een uitje en veel knoflook, even aanfruiten en dan de vis mee stoven tot ze net gaar is. Een godenmaal.