Patagonische wind

Allereerst bedankt voor alle goeie wensen en leuke reacties die we met regelmaat ontvangen. Ik kan ze helaas niet allemaal persoonlijk beantwoorden maar we lezen ze allemaal met plezier.

Wind in de rug, dat hadden we zeker bij het vertrek uit El Chalten maar dat ging goed tot we terug bij de oude vertrouwde Ruta 40 kwamen. Er schuilden al enkele motorrijders in het glazen gebouwtje wat daar staat, een schuilplek voor dit soort omstandigheden. En met gratis WiFi. Wat is een wereld zonder WiFi. 

Het volgende stuk zouden we harde zijwind krijgen en op die drukke weg zagen we dat niet zitten. Het is gewoon te gevaarlijk. Samen met een Frans stel die er net zo over dachten bleven we de nacht over en besloten om heel vroeg onze tocht te vervolgen. Dan is er de minste wind. Helaas waren we daardoor te vroeg bij La Leona en miste ik de heerlijke lemon pie die ik me van 25 jaar geleden had herinnerd. Dat was balen temeer omdat ik hem diverse medereizigers had aangeprezen en zij al foto's hadden gestuurd om me lekker te maken.

Het lukte die dag om in één keer de 130 km door te stampen naar El Calefate ondanks dat de wind 's middags weer stevig aantrok en we de laatste 35 km recht er tegenin moesten. Kwestie van stevig trappen, blik op oneindig en af en toe een koekje eten. 

El Calefate is sterk veranderd. Ik herkende bijna niks meer van het oude dorp tot ik zag dat de vroegere hoofdstraat is gedegradeerd tot een secundaire winkelstraat en er een volledig nieuwe Avenida is gebouwd met alle trendy winkels die een moderne stad zo saai maken. De vooruitgang had duidelijk toegeslagen. Gelukkig kwamen we weer wat oude bekende medefietsers tegen en was het gezellig. 

Misschien leuk om te weten, El Calefate is de laatste ca 20 jaar gegroeid van minder dan 5000 naar bijna 30.000 inwoners. Er komen nu elk jaar zo'n half miljoen bezoekers, waarvan het merendeel in de zomer. Elke dag gaan er dus duizenden naar de grote attractie hier:  de Perito Moreno gletsjer. Een stroom van bussen, taxi's en auto's brengt de bezoekers ter plaatse.

Wij besloten ons eigen alternatieve plan uit te voeren en staan nu, na bijna 50 km stevig trappen op een bar slechte weg en tegen (alweer) de westenwind helemaal alleen op een ongelooflijk mooie natuurcamping aan het Lago Roca. Je moet er wat voor over hebben. In de verte kunnen we de gletsjer zien maar niet al die duizenden mensen. Wel een stinkdier snuffelend rond onze tent .

We staan met ons tentje in een natuur park van waaruit je prachtige wandelingen kunt maken. In de verte schitteren de ijsvlakten, na Antarctica en Groenland de grootste hoeveelheid ijs aan één stuk. 

Enkele estancias staan wijd uit elkaar. Op een ervan kwamen we signor Jansma tegen, een kleinzoon van een Friese immigrant. Zijn grootvader was in 1910 naar Zuid Amerika vertrokken en hier in 'the middle of nowhere' zijn boerderij begonnen. Een prachtig verhaal waar ik graag meer over zou horen maar hij wist ook niet precies hoe dat allemaal gegaan was. Hij was nooit naar Friesland geweest maar het zou hem best leuk lijken om het dorpje te bezoeken waar zijn wortels liggen. Helaas de naam van het dorp wist hij ook niet precies. Misschien Dronrijp waar vroeger Jansma's woonden? 

En ondertussen zijn we terug in El Calefate. De ruige weg eiste weer de nodige tol. De achterdrager van Mariët haar fiets brak nu ook aan de andere kant af en ik had niet in de gaten dat ze achter bleef. Mijn spiegel was eerder al afgebroken. Pas na twee kilometer kreeg ik het door en zo snel ik kon fitste ik terug en zag achter de heuvel een fiets liggen en twee auto's. Gelukkig bekwam ik snel van de schrik toen ik Mariët uit een auto zag springen waarmee ze mij zou achterhalen. Na een noodreparatie met slangenklemmen konden we weer verder. Op de camping en met advies van Marten Gerritsen (onze top fietsen specialist in Kiel Windeweer) is de fiets ondertussen weer gerepareerd en kunnen we weer vrolijk verder want we hebben nog enkele duizenden kilometers te gaan. 

Misschien nog een leuk weetje. El Calefate is genoemd naar een taaie plant die hier veel voorkomt. Er groeien kleine zure besjes aan die nu geplukt worden. Als je er van eet dan kom je hier ooit weer terug wordt er gezegd. Vroeger waren de schepen die hier heen kwamen van hout. De naden van de planken waren gebreeuwd met geteerd touw maar na de lange overtocht met vaak slecht weer waren de kieren gaan lekken. Om het schip weer waterdicht te maken gebruikte men de takken van de taaie Calefate plant. Die drukte je in de naden en het schip was weer klaar voor de terugtocht. Daar komt het Nederlandse woord 'opkalefateren' vandaan, het provisorisch repareren van kleine schades. Zoiets als wij nu met onze fietsen doen af en toe.