Gastvrij

De roofvogels scheren langs onze hoofden, kleinere vogels met een helrode kop schieten alle kanten op maar houden ons scherp in de gaten. We fietsen door de vlakten van de provincie Santa Fe. Gele en paarse bloemen flankeren de zandweg en we fietsen met de wind in de rug. Niets te klagen dus.

Het was nog wel een kunstje om hier te komen. We moesten door de tunnel vanaf Parana naar Santa Fe en met de fiets is dat verboden. Veel te gevaarlijk. Gelukkig bood een van de onderhoudsmensen uitkomst. Hij pakte een autoambulance, liet de bak zakken en met bagage en al stonden de fietsen op de truck. Wij voorin en tien minuten later stonden we aan de overkant en na veel waarschuwingen dat we op moesten passen voor de voorbij zoevende vrachtauto's, fietsten we over de brede snelweg. 

In het centrum van Santa Fe is het op zaterdagmiddag opvallend rustig, bijna uitgestorven. Maar volgens mensen die we ontmoetten in een cafeetje is het hier goede gewoonte dat er siësta wordt gehouden. Omdat er in de stad verder weinig te zien of te beleven was gingen we op zoek naar de camping. Die bleek wegens Covid gesloten te zijn. De mensen hier zijn super behulpzaam en door een automobilist werden we verwezen naar een sportclub waar we een fantastische ontvangst kregen. Slapen in een huisje, warme douches en als klap op de vuurpijl werden we uitgenodigd een verjaardag mee te vieren dus dat werd een latertje met bier en uiteraard heerlijke parilla (veel en lekker vlees op de barbecue).

Zondag waren we vergeten te tanken. We tanken af en toe benzine om ons kooktoestel van energie te voorzien. Dus dat werd zoeken want de pompstations zijn niet heel dik gezaaid en op zondag vaak gesloten. Maar na bijna 100 kilometer vonden we eentje die open was en we kregen de tip dat om de hoek het politie bureau was waar we konden vragen waar we zouden kunnen kamperen. We kwamen op een sportaccommodatie waar druk en gezellig 'bolchas' werd beoefend. Het lijkt een beetje op jeu de boulle maar dan anders. Ook hier was de ontvangst weer grandioos. Er waren koude biertjes, men bracht ons zoutjes en pinda's, we mochten de scheidsrechters ruimte van de accommodatie gebruiken om te douchen, er werden fotos gemaakt en 's avonds bracht de dochter van de beheerder een groot bord met kaas en biologische worst en ze had veel te vertellen over het leven in een dorpje op het platteland, de campo. Wat hebben we het goed. De mensen hier zijn zorgzaam en belangstellend. Kortom fantastisch. Bij vertrek kregen we allebei nog een shirt van Club Atletico Felicia en zo zijn we het dorp uitgefietst met onze tassen vol lekkere broodjes van de bakker en de  boodschappen omdat we vandaag misschien niets gaan tegenkomen. 

Tenslotte uitgezwaaid door de meneer van de supermercado. 

Gisteren een vandaag fietsen we door de natuur. Over kleiwegen die gelukkig keihard zijn maar alles rammelt en trilt. Ik kreeg een tak tussen wiel en spatscherm en even later liep mijn band leeg. Een dikke doorn had de zijkant van mijn band doorboord. Maar dat hoort er bij. Snel een nieuwe binnenband gemonteerd en we reden weer. Onderweg zien we soms dieren, meestal zijn ze gauw weg. Af en toe een vosje of een soort ratten maar zonder staart en vanmiddag deze leguaan. Hij bleef mooi zitten voor de foto.

Vanmiddag kwamen we aan in Miramar. Rare naam zo midden in het land maar het ligt aan Mar Chiquita (de kleine zee). Een zoutwatermeer midden in het land. Het is een toeristische trekpleister hier. Ook is het bekend vanwege het oude hotel wat hier in de dertiger jaren is gebouwd door de Nazi's. Een soort toevluchtsoord voor als het mis zou gaan. Hitler zelf zou de opdrachtgever geweest zijn. Ik ben er in 2005 al in geweest. Morgen kijken we of het er nog steeds goed bijstaat. Nu eerst een biertje en parilla op een terrasje.