Caleta Tortel

Na twee dagen rust fietsen we op nieuwjaarsdag weer verder. We hebben bewust de tijd genomen om volop te kunnen genieten van onze laatste paar honderd kilometer Carretera Austral en zijn op weg naar Caleta Tortel. De eerste fietsdag is weer even wennen. De nodige klimmetjes maken het pittig en de restanten van de oudejaarsavond maken dat we het na ruim 40km voor gezien houden. Ook onze Engelse vrienden denken er zo over dus met zijn vieren kamperen we wild naast een snelstromende rivier. Een prachtplek. We krijgen ook nog gezelschap van een hond die zo te zien door zijn baasje is achter gelaten. Het beest is blij met alle aandacht maar is ook hongerig. Helaas hebben we niet veel bij ons. Mariët geeft hem haar hardgekookt ei dus ze heeft er nu een vriendje bij.

Op maandag wilden we wat langer fietsen maar we kwamen een Spaans stel tegen die ons vertelden over een hele leuke camping waar je lekker kon lunchen. Het is een kleine camping op een estancia die vol in bedrijf is. Op het moment dat ik dit schrijf worden de lammeren van hun staartjes ontdaan. De boerin maakt cazuela voor ons. We besluiten hier vannacht te blijven omdat het hard waait en hier is een heerlijke refugio (hut) die geheel tot onze beschikking is. We hebben het weer eens goed getroffen.

Het is nog ruim 50 km naar Caleta Tortel en de weg is makkelijk. De weg wordt hier smaller en we fietsen meer tussen de bomen. De afslag richting Tortel is pas sinds 2004 in gebruik. Daarvoor was het dorpje alleen per boot bereikbaar. Het is een apart dorpje, eigenlijk helemaal tegen de bergwand gebouwd. Houten plankieren, looppaden, lopen langs en door het dorp en honderden trappetjes overwinnen de aanmerkelijke hoogteverschillen. Het was ooit een houthakkers dorp maar daaraan is door de overheid paal en perk gesteld om verdere kaalslag te voorkomen. Nu proberen de mensen toeristen te lokken. Zoals wij dus en we zijn hier een dag gebleven. Vandaag maakten we een prachtige wandeling over een berg achter het dorp. Terug in het dorp wilden we een hapje eten maar alles leek gesloten. Toch bijzonder in het hoogseizoen. Gelukkig vonden we nog een plekje met heerlijke sandwiches. 

We kamperen wel weer wild, vlak voor het dorp omdat wanneer je hier naar de camping gaat je met fiets en al je bagage een enorm aantal trappen op en af moet. Dat is zelfs voor ons geen doen. Gelukkig hebben we een mooi plekje gevonden aan de rand van de Rio Baker. We zijn er de enigen. En vandaag kwamen we nog een Amerikaanse fietser tegen die onderweg erg geschrokken was van een poema op de weg. Dat is een heel bijzondere situatie omdat er bijna nooit een poema door een toerist wordt gezien hier. Het beest was kennelijk ook geschrokken van hem en verdween snel in het bos.