Bossen en meren

We moesten weer verder uit ons paradijsje en kwamen midden tussen de wegwerkzaamheden terecht. Ook dit prachtige gebied wordt geslachtofferd aan de voortwoekerende toeristenindustrie. Een slechte ripio weg is ook niet alles maar om die nou te vervangen door een vierbaans snelweg van zwart asfalt is ook weer zowat. Maar goed, ook Argentinië staat niet stil. En aan de andere kant, ook op de ripio wegen rijden ze soms idioot hard en verdwijnen wij in enorme stofwolken.

De prachtige blauwe meren en Auracaria bossen zijn een lust voor het oog. Rivieren met glashelder smeltwater uit de Andes doorkruisen het landschap. De forellen zwemmen stroomopwaarts, vissers proberen ze met hun speciale hengeltjes te pakken te krijgen. En we zijn onderweg een keer van de fiets gestapt om ons onder te dompelen in het ijskoude water. Zeer verfrissend.

We besloten rond het meer te fietsen. Dat betekent wel ruim 100 km extra ripio maar dat hebben we er voor over. We slapen op campings omdat wildkamperen in verband met brandgevaar hier absoluut verboden is. Een aantal jaren geleden is in het gebied zuidelijk hiervan een groot deel van het natuurgebied afgebrand en het duurt duizenden jaren om te herstellen.

Argentijnen vieren anders hun vrije dagen dan wij. Onze buren op de camping, twee collega's uit Rio Negro rijden 400 km om hier 4 kilo vlees en worst te kopen, veel drank en dan gezellig dronken te worden. Ook dat is genieten van de natuur. We werden er uiteraard bij gehaald en ik moet zeggen dat ze prima vlees kunnen bereiden. De gastvrijheid is hier groot en er is veel respect voor fietsers. Gisteren moesten ze weer op de terugweg. Het was lang weekend hier. 

Wij stappen zo weer op de fiets. Nog 12 km ripio te gaan dan zijn we terug op het asfalt en rijden we naar Aluminé voor de boodschappen. Daarna door richting Junin de los Andes, terug op de Ruta 40.