Van Chili naar Argentinië

Maandagmorgen om vijf uur ging de wekker. Een lichte regen viel op de tent, alle reden om ons nog eens lekker om te draaien maar we moesten inpakken omdat onze boot om acht uur ging vertrekken. Na een snel ontbijt werden we uitgezwaaid door Victor en Natalia, het jonge stel dat de camping deze zomer beheert. Ze waren speciaal voor ons opgestaan om ons te helpen het steile paadje af te komen met onze zwaar bepakte fietsen. Heerlijke dagen hadden we op hun eco camping. Een aanrader.

Nadat de Chileense marine de passagierslijst had afgevinkt vertrok de boot keurig op tijd en bracht ons in ruim anderhalf uur naar de andere kant van het Lago O'Higgins.

Daar was het gelijk raak, we moesten klimmen naar de stempelpost om Chili uit te mogen. Het nam de nodige tijd maar we kregen ons stempeltje en mochten op pad, klimmen, slecht pad, fietsen, afstappen, duwen, elkaar helpen. 

Zo stegen we langzaam naar de 700 meter. De hele tocht zou slechts 20 kilometer zijn dus na 15 km hadden we driekwart gehad. Maar we bleken nog niet op de helft.

Het slechte pad aan Chileense zijde verdween bij de grens en werd vervangen door een bospad vol stenen, hele en halve boomstammen, wortels en takken. Met enige regelmaat moesten we een rivier door, soms was er met behulp van boomstammen getracht een soort bruggetje te maken maar meestal moesten we de fiets met bepakking en al half door het water sleuren. Ik ben een en ander gewend maar dit was wel echt een beproeving en alleen was het me niet gelukt. We hadden elkaar echt nodig. 

We deden op deze wijze een uur of drie over de laatste vijf kilometer. Onderweg had Mariët nog een lekke band die vervangen moest worden en bij mij brak voor de tweede keer een beugel van mijn Ortlieb tas. Het materiaal heeft het zwaar te verduren. 

Maar we werden beloond. Het is al eerder gezegd: de slechtste wegen leiden naar de mooiste bestemmingen. Onderweg zagen we de Fitzroy in volle glorie. In alle voorgaande jaren dat ik hier was is me dat misschien één keer overkomen en dan voor een kort moment. Vanmiddag was hij de hele middag volop te zien. En op het eind van de dag kwamen we bij de kleine camping aan het meer met een uniek zicht op de beroemde berg. We treffen het weer eens. 

De tweede boot arriveert keurig op tijd. Voor 50 US$ worden we in een uurtje naar de overkant gebracht. De monopolie positie wordt behoorlijk uitgebuit maar we hebben geen keus. Het alternatief is om 15km met de fiets op de nek over stenen en rotsblokken te kruipen. Enkele jonge enthousiastelingen gaan die uitdaging aan. Wij kiezen voor iets meer luxe. Wel moeten we nog 37 km over een hele slechte ripio weg naar El Chalten. De omgeving maakt veel goed maar het is een bezoeking om over de ribbels en door de losse stenen te fietsen. Alles rammelt en trilt. Het is een wonder dat onze fietsen ook deze beproeving goed doorstaan. En dat geldt ook voor onszelf trouwens.

El Chalten is wel heel erg veranderd sinds de laatste keer dat ik hier was. In een kwartier zien we meer auto's, tien keer zoveel als in al die andere keren destijds bijelkaar. Maar goed, dat is 25 jaar geleden. De wereld is anders. El Chalten is een toeristen hotspot en terecht. We liepen gisteren en vandaag twee prachtige tochten naar de Laguna de los très en de Laguna Torre. Tochten van ruim 20 km over soms lastige paden en behoorlijk omhoog. We zien de Fitzroy zoals ik hem nog nooit heb gezien. Het is schitterend weer, onbewolkt. Ik denk dat weinig mensen zich realiseren dat het zeer uniek is wat ze zien. Zo helder zie je de Fitzroy eigenlijk nooit, altijd hangt er een wolk omheen die de top aan het zicht onttrekt. De indianen noemden het de rokende berg. 

De Cerro Torre is nog altijd met ijs bedekt. De gletsjer ziet er prachtig uit en stukken ijs drijven in de laguna. Ook hier honderden wandelaars die genieten van de oogverblindende schoonheid van dit gebied. En van de condors die rond de toppen scheren. 

Morgen fietsen we verder. Op naar El Calafate. We verheugen ons op asfalt. En wind in de rug.