Terug naar huis

De grote dubbeldeks bus reed op volle snelheid over de pampa's. Eindeloze velden gras en struiken. Droog en verdord. Dichter bij Buenos Aires echter ook natte velden. We hoorden later dat het een slechte zomer was voor de akkerbouw boeren. De droogte zorgt er voor dat de oogsten sterk zijn afgenomen. Een imker vertelde dat zijn produktie ook met ⅔ is afgenomen. 

De bussen hier zijn luxe met prima stoelen die lekker ver achterover kunnen. De twintig uren rijden met af en toe een korte stop voor een chauffeurswissel of een broodje en koffie vliegen voorbij. Ik heb een heel boek uitgelezen en weinig kunnen slapen 

Buenos Aires is enorm. De laatste twee uren reden we door de stad. Alle respect voor de chauffeurs die ons deskundig door het vele verkeer in soms erg smalle straten manoeuvreren. Het laatste stukje naar ons AirBnB in het oude San Telmo ging met een taxi. De vriendelijke chauffeur vertelde dat de zomers in de stad bijna ondraaglijk heet zijn met temperaturen tot bijna 40 °C. Gelukkig was het nu koel maar nog steeds 26°. 

Het goedkope onderkomen wat ik had gevonden bleek een lot uit de loterij. In een oud Spaans huis met binnenplaats waren drie kamertjes, een zitkamer en een keuken. We hadden het hele huis bijna voor onszelf, de twee andere gasten zagen we heel af en toe wanneer ze een sigaretje rookten achter het huis. Het was er stil en redelijk koel en dicht bij het centrum van de wijk, Plaza Dorego, waar van alles te beleven is. 

Donderdag trekken we op met Durk en Grazia die ook uitgefietst zijn en zich opmaken voor hun vertrek de volgende dag. Leuk om alle verhalen uit te wisselen en fijn om te horen dat ze nu al zin hebben om in een later stadium weer te gaan ondanks de geleden ontberingen. 's Avonds heeft Grazia gereserveerd voor een tango avond, tenminste dat dachten we. We waren zelfs een beetje bang dat we op onze bergschoenen zelf aan de slag moesten. Maar het bleek een zangeres te zijn die tango liederen zong en dit deed met een prachtige licht hese beetje rauwe maar mooie stem. Een typisch Argentijnse geslaagde avond waarbij ook nog een Belgische, een Californische en Argentijnse fietser aansloten. Het fiets wereldje lijkt soms één grote familie en zo kom je in deze immense wereldstad elkaar toch zomaar weer tegen. 

Vrijdag de 24ste maart is het hier een vrije dag. Veel winkels, bedrijven en overheidsinstellingen zijn gesloten. 'Nunca mas' betekent 'nooit meer'. Het is dan ook de dag dat de dictators nu 50 jaar geleden begonnen met hun wrede schrikbewind. Tijdens het bewind van de junta van Videla en consorten werden 30.000 mensen vermoord of raakten vermist. Nog altijd een diepe wond in het Argentijns geheugen. De Dag van de Waarheid en Gerechtigheid, de officiële naam, houdt de herinnering hieraan in leven.

Het vertrouwen in de politiek, hoewel het nu al jaren weer een democratisch bestuurd land is, is uitermate laag. We hebben niemand gesproken die blij is met de regering en iedereen heeft zijn mond vol over zakkenvullers en andere vormen van corruptie. Overigens vertelde een eerlijke porteño (inwoner van Buenos Aires) dat iedere Argentijn ook onmiddellijk de politie tracht om te kopen wanneer hij zelf een akkefietje heeft. Het zit blijkbaar in de genen.

We zwaaien na een gezamelijk ontbijt Durk en Grazia uit en maken met de metro een vergeefse rit in een bomvolle metro naar de wijk Palermo waar onze fietsen moeten zijn aangekomen. Helaas, ook deze opslag is dicht. Onze hoop is gevestigd op zaterdag, onze laatste kans om onze fietsen op te halen.

Zaterdag staan we vroeg op om op tijd in Palermo te zijn. Gelukkig, ze zijn er en ze zijn nog heel. Ook een mooie gelegenheid om even een bezoek te brengen aan het moderne kunst museum. Dit heeft niet direkt mijn voorkeur maar het viel reuze mee.

Daarna genieten van het stadse leven. Op de Plaza wordt de tango gedanst en in het oergezellige restaurant waar we bij toeval belandden wordt niet alleen gedanst maar een dikke meneer met een trekzak maakt er een jolige boel van.

Ons tafeltje stond naast een jong verliefd stel, hij uit Brazilië en zij een prachtige blonde Argentijnse. Pas gespecialiseerd als hartchirurg had ook zij besloten haar land te verlaten en een baan gevonden in Hamburg waar ze zo aan de slag kan. Zo verlaat weer, evenals vele andere hoog opgeleiden, iemand dit prachtige land omdat men er geen toekomst heeft. En de Braziliaan verliefd tot over zijn oren, gaat er waarschijnlijk achteraan.

Meerdere Argentijnen bezweren ons dat Argentinië een geweldig land is, behalve voor de Argentijn zelf in deze economisch belabberde tijd met ruim 100% inflatie dit jaar. Gelukkig bracht het het WK voetbal enig licht in duistere tijden.

Zondag pakken we onze fietsen weer extra goed in en maken we ons verder klaar voor de vlucht naar huis. We hebben dezelfde chauffeur als onze vrienden Durk en Grazia. Keurig op tijd staat hij voor de deur en een klein uurtje later staan we in een lange rij op de luchthaven. Het duurt even maar verder verloopt de check in heel voorspoedig en is er gelukkig geen gedoe over de fietsen en onze grote zakken bagage. 

Terwijl ik dit schrijf zitten we ergens midden boven de Atlantische Oceaan met de nodige turbulentie. Lekker schuddend met de veiligheidsriem stevig aangetrokken laat ik even het afgelopen half jaar aan me voorbij gaan. Waarschijnlijk zullen ze dit nooit lezen maar dan denk ik aan de geweldige Argentijnen en Chilenen die ons overal gastvrij hebben ontvangen en behulpzaam waren. Met name ook de chauffeurs van grote vrachtwagens maar ook de meeste anderen, die ons ruim baan gaven en ons vrolijk gedag zwaaiden. De opgestoken duimpjes of zelfs het applaus op zware trajecten gaven ons soms net het zetje wat we nodig hadden. 

En natuurlijk ook dank aan alle lezers van onze avonturen en alle ontvangen reacties. Wie weet hebben we sommigen zo gek gekregen ook eens zoiets te proberen. Ik hoor het graag.