Zuidelijkste puntje

We hebben de juiste keuze gemaakt denk ik om de wind mee route te kiezen die ons over een vrij nieuwe beton weg naar Fuerte Bulnes voert. De weg loopt vlak langs Straat Maggellanes en aan de overkant zien we de contouren van Vuurland. Langs de kust wat oude scheepswrakken, sommige meer dan 100 jaar oud met de masten nog fier overeind. Andere zijn er slechter aan toe.

Er 'groeien' enkele dorpjes langs de weg. Houten zelfbouw huisjes, omgebouwde oude bussen of zeecontainers. Hier en daar een nieuw gebouwd echt huis. Een vrolijke man met lange baard komt naar buiten wanneer hij ons ziet en wijst ons een fantastische wild kampeerplek aan de rand van de Straat op een klif. De zon schijnt.

Nadat we de tent hebben geïnstalleerd fietsen we zonder bagage naar Fuerte Bulnes. Net op pad worden we overvallen door een felle ijskoude regenbui. Het is zomer hier maar het weer kan alle kanten uit. We besluiten de volgende dag het fort te bezoeken en kijken even rond in Puerto Hambre ofwel de honger haven. Een Spaans regiment van enkele honderden soldaten moesten dit gebied veilig stellen voor de Spaanse koning maar ze kregen geen middelen om zichzelf in leven te houden. Ze verhongerden en slechts één man overleefde. Hij werd gered door een Engelse kaper en vanaf die tijd heet het hier Puerto Hambre. Er is eigenlijk niets meer van over behalve een herdenkings plaquette. 

Het bezoek aan het fort was zeker de moeite waard. Het eigenlijke fort is maar een jaar of vijf als zodanig gebruikt. Er zat een regiment soldaten en buiten de muren (van hout) woonden de kolonisten die hier akkerbouw en veeteelt op gang moesten brengen. Maar dat lukte niet echt, vaak was het zaaigoed bevroren geweest en het vee stierf door ondervoeding en ontbering. Dat overkwam ook de meeste mensen. De bevoorrading vanuit Chili was één keer per jaar maar bracht onvoldoende voor de hele bevolking. Kortgeleden zijn er opgravingen geweest op het kerkhof en men kon constateren dat de gestorvenen danig ondervoed waren. 

Uiteindelijk is een deel van de bevolking naar Punta Arenas op transport gesteld. Ze moesten de 56 kilometer lopen met hun hele hebben en houden plus hun vee. Waarschijnlijk dezelfde weg die wij vandaag op de fiets gingen maar destijds was het nog nooit keurig geplaveid neem ik aan. Wij konden genieten van de tocht langs Straat Magellanes. De zee was kalm, in de verte wat vissersbootjes en een vrachtschip. Dolfijnen springen af en toe op uit het water. Op zo'n moment denk ik wel even terug aan 1980 toen ik hier als broekie, als leerling/matroos op de Leo Polaris doorheen voer. Mijn eerste zeereis om nooit te vergeten. 

Het is maandag avond wanneer we in de bus zitten naar Torres del Paine.  We hebben besloten om het saaie stuk met regen en tegenwind even te laten voor wat het is. Afzien is niet erg maar we gaan het onszelf ook niet te moeilijk maken. Bij aankomst is de eerste camping vol maar gelukkig vinden we nog een ander plekje. Tegenwoordig moet je bijna alles reserveren maar daar wil ik eigenlijk niet aan wennen. 

Gelukkig konden we een flink deel van onze bagage op de camping achterlaten. Vanmorgen hebben we de half lege tassen vol boodschappen gehaald. We moeten een week vooruit kunnen. Twee dagen fietsen richting Torres del Paine, drie dagen daar en dan weer terug. We gaan op de bonnefooi. Helaas is het weer donker, bewolkt, regen en koud maar volgens de berichten moet het beter worden. De Patagonische zomer bestaat uit vier seizoenen geloof ik. Ik ben benieuwd naar de winter hier.