Vrachtauto

Na het harde werken om de berg op te komen stoven we met vliegende vaart over een gladde asfaltweg  naar beneden. Voor we het wisten waren we 52 km verder in Loncopue. Dit is in Mapuche taal de stad waar de leiders samenkomen. We mochten overnachten op de dorpscamping annex voetbalveld en we vonden een mooi plekje vóór de tribune.

Het resultaat was wel dat we de volgende ochtend veel bekijks hadden, het was zaterdag en er moest gevoetbald worden. Na de nodige grappen over de komende finale Argentinië-Nederland in Qatar, Argentinië gaat winnen volgens de kenners hier, vertrokken we richting Las Lajas, ook weer grotendeels dalend. 

Terug op de hoofdweg, de route die leidt naar de Chileense grens, werd het andere koek. Een straffe westenwind vanuit de Andes woei recht in ons gezicht en deze keer moeten we de berg weer op. Na 2 ½ uur stevig trappen waren we nog geen 20 km verder en nergens een plek om de tent op te zetten. Een grote truck reed ons voorbij, de chauffeur gebaarde naar me, ik dacht dat hij vroeg of we genoeg water hadden. Even verderop bracht hij het gevaarte tot stilstand, klom bovenop zijn bak en vroeg of we mee wilden rijden.  Daar hoefden we niet lang over na te denken, tassen in de cabine en we hesen de fietsen naar boven. Ze vonden een veilige plek op de 30 ton grind waar de bak mee gevuld was.

De ontzettend vriendelijke chauffeur, zelf ook een fervent fietser, vertelde over de prachtige omgeving. Hij reed de rit bijna elke dag maar was zich nog steeds bewust dat hij door een bijzonder gebied kwam. Eeuwenoude Araucaria bomen groeien om ons heen, per jaar worden ze een centimeter groter. Ze zijn zwaar beschermd. Op het omhakken van deze bomen, zelfs op het zonder vergunning verzamelen van de zaden, staan stevige straffen. De vruchten zijn heilig voor de hier wonende Mapuche. 

Het leuke van zo'n rit is ook dat je veel hoort over het Argentijnse leven. Voor ons lijkt het vaak idyllisch en avontuurlijk en dat is het ook. Maar voor de mensen hier is het vaak een kwestie van overleven. Onze chauffeur met een relatief goed inkomen van bijna €700 per maand, heeft 3 studerende kinderen in Bahia Blanca, aan de Atlantische kust. Zodra ze klaar zijn willen ze vertrekken naar Italië of Spanje. Het probleem is dat je in Argentinië niet verder komt, je kunt niets sparen want als je het geld op de bank zet is het na een tijdje niets meer waard. Inflatie en bureaucratie, maar vooral de in de cultuur verankerde corruptie maken het leven voor de gewone mensen hier tot een hele grote opgave. 

Onderweg kwamen we nog twee volbepakte fietsers tegen. Ze reden met flinke snelheid naar beneden. Helaas konden we er geen praatje mee maken. We zijn nu drie zulke fietsers tegen gekomen tijdens onze eerste bijna 3000 km. 

De slechte ripio weg was zelfs voor de grote truck nog een hele klus. Onderweg zagen we nog de resten van een vrachtauto met vis met wie het niet goed was afgelopen. "Ja je moet hier wel weten wat je doet" zei de chauffeur. Gelukkig weet hij dat wel en draait met 360 PK en 16 versnellingen rustig bergop. Hij bracht ons tot 25 km voor Villa Pehuenia, het dorpje waar we heen wilden. Het was ijskoud toen we uitstapten. De wind over de sneeuwvelden woei dwars door onze dunne kleren en we besloten zo snel mogelijk een plek voor de nacht te vinden. Dus nu zitten we aan de rand van de rivier onder de Auracania bomen. Als het paradijs ooit heeft bestaan dan zou dat heel goed hier kunnen zijn.