Torres del Paine

Ik ben een beetje achterop geraakt zie ik. Het schrijven kwam er even niet van en bovendien leven we al dagen zonder WiFi. Wat een genot. 

Ondertussen zijn we van het zuidelijkste puntje op weg naar het noorden. Van Punta Arenas naar Puerto Natales namen we Bus Sur omdat het een saai pampa stuk is en daar hebben we genoeg van gehad. Ook Puerto Natales is danig veranderd maar heeft toch het nodige van vroeger behouden. Niet zo fancy als El Chalten. Een deel van de bagage blijft achter op de camping zodat we de overgebleven ruimte in onze tassen vol kunnen stoppen met eten. We nemen voor een week mee. In de vroege middag vertrekken we vol goede moed maar net op weg heeft Mariët een lekke band. Een knoert van een spijker heeft de achterband op twee plekken doorboord. Ruim vier maanden hebben we voortdurend twee reserve buitenbanden mee gesleept maar die had ik nu net op de camping gelaten. Dus terug omdat ik de achterband niet meer vertrouwde. Zo vertrokken we uiteindelijk laat op weg naar Torres del Paine. 

We besloten te overnachten in Cerro Castillo. Een beetje een onwezenlijk dorp dicht bij de Argentijnse grens. Er was alleen een heel duur hotel maar geen camping. Gelukkig ontmoeten we enkele andere fietsers op de kinderspeelplaats waar we onze tent opzetten, koken en slapen.

De volgende ochtend ontmoetten we meer fietsers. Een Engelsman en een Venezuelan hebben 's nachts gefietst, dan is er minder wind. Wij willen door. Gelukkig slagen we er in om nog een brood te regelen en extra brandstof in te kopen. Trots vertelt de eigenaar van de veel te dure winkel dat er ooit een fietser uit Friesland langs kwam die op een e-bike onderweg was van Alaska naar Ushuaia. Hij had een Friese vlag achtergelaten die nu in de winkel hangt.

Het was pittig fietsen tegen de harde wind maar de weg was goed. We konden over de nog afgesloten nieuwe beton weg waar nog geen auto's mogen rijden. Na een erg koude tweede nacht op een prachtige plek, een uitzichtpunt, aan het meer Lago Sarmiento fietsten we het Nationaal Park Torres del Paine binnen.

De oude ticket office stond er nog maar viel nu bijna weg tussen de grote nieuwe gebouwen van de parkwachters, brandweer en verdere zaken die er vroeger niet waren. Het park is goed georganiseerd en er wordt veel gedaan aan brand preventie. Dat is nodig gebleken, er zijn in het verleden grote bosbranden geweest. De laatste grote in 2011 legde 17.000 hectare kwetsbare natuur in de as. Het werd veroorzaakt door een toerist die te beroerd was om het toilet papiertje in een zakje te stoppen om het mee te nemen en de brand er in stak. Het zal honderden jaren duren voor de natuur zich hersteld heeft. 

Te laat op de dag hadden we onze tent opgezet. We wilden nog een flinke tocht lopen naar de Base de Torres vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de drie torens, maar halverwege kwamen we Durk en Grazia tegen dus dat was gezellig.

Het verdere pad werd gesloten omdat het te laat was en met zijn vieren liepen we terug naar beneden. Zij hebben nadat hun reis drie jaar geleden werd afgebroken de route weer opgepakt en hier kruisen we elkaar. Heel gezellig om de ervaringen even te kunnen uitwisselen en elkaar sterkte te wensen voor het vervolg. In Buenos Aires zien we elkaar weer.

Het was een stevige fietstocht naar een ander deel van het park. Flink klimmen over een redelijke ripio weg. Busjes met toeristen wierpen wolken stof op maar de natuur om ons heen maakt veel goed. Hier en daar ontmoeten we guanaco's die hier minder bang lijken te zijn voor fietsers.

We konden met de middagboot over het meer Lago Pehoe naar de Paine Grande. Op de flank van een berg zagen we twee best zeldzame Huemuls, grote hertachtigen, en de schipper was zo vriendelijk de boot bij te draaien en te stoppen. De trotse grote dieren keken naar ons, wij naar hun. 

Vanaf camping Paine Grande kun je prachtige tochten lopen naar de Valle Frances en naar de Glaciar Grey. We troffen best goed weer en liepen beide tochten door een prachtig berglandschap met meren, wit besneeuwde toppen en (oer)bos. Te mooi om te beschrijven, dat moet je echt zelf gaan bekijken.

De camping was bevolkt door veel jonge avontuurlijke mensen uit de hele wereld. Tegenwoordig is er een bar, een restaurant en je kunt er bedden of tenten huren. Ja ook dat is veranderd maar dat heeft ook zijn mooie kanten. Vroeger was het best afzien in een houten hok met dertig man terwijl de wind door de kieren waaide en de regen min of meer vrij spel had. Romantiek is leuk, vooral achteraf. 

We fietsen terug naar Puerto Natales en overnachten op een mooie wildkampeerplek bij een waterval. Iets verderop staat een jong Zwitsers meisje. Ze fietst alleen en heeft er vijf dagen over gedaan om tegen de wind in van Punta Arenas naar Puerto Natales te komen. Op haar fiets met te smalle bandjes gaat ze nu over de ripio en recht tegen de wind in. Ze wil ook nog naar Argentinië. We hebben haar veel sterkte gewenst. Dapper is ze wel. 

Morgen zijn we in Puerto Natales. Dan gaat dit verhaal de lucht in