Terug in Santiago

Met de fietsen mee met de bus  ging het goed. Maar het scheelde niet veel. Het was weer heerlijk op zijn zuidamerikaans geregeld. Bij de reservering was behalve de lokettiste voor de zekerheid de chef er bij gehaald om zekerheid te krijgen rond het vervoer van de fietsen. Bij vertrek werden we bijgestaan door de perronchef en die had onze fietsen en bagage in de bus gedirigeerd. We hadden om onszelf een plezier te doen 'salon cama' (bed) geboekt. Toen de chauffeur ons ticket controleerde bleken we naar de verkeerde bus te zijn gestuurd. Alleen onze juiste bus had geen plek voor de fietsen. Uiteindelijk gingen onze fietsen in de ene bus en wij in de andere, een prima oplossing. Ze kwamen met tien minuten verschil aan in Santiago waar we herenigd werden. 

Het is altijd wennen zo'n grote stad. We hebben weinig tijd en wilden toch wel wat zien. 

Daarom fietsen we naar diverse plekken en dat gaat prima want op zondag is een deel van de straten gesloten voor auto verkeer. 

En s'avonds waren we uitgenodigd bij Ricardo en Columba, een leuk stel die we in Castro waren tegen gekomen. Ze wonen in een prachtige flat in hartje Santiago. Een fantastisch leuke ontmoeting, een mooi inkijkje in het Chileense leven. 

Vandaag de dag voor vertrek. Lopen door de stad. Een bezoek aan het cultureel centrum onder het presidentieel paleis: La Moneda. Daar kon ik voor het eerst gebruik maken van mijn status als 60-jarige al wilde de dame van de tickets me in eerste instantie niet geloven. Senioren mogen gratis naar binnen. Nadat ik mijn paspoort liet zien om mijn status te bewijzen mocht ook Mariët gratis mee als mijn begeleider. Ja......

Tot slot brachten we nog een bezoek aan 'La Piojera', ofwel het Luizenhol. 

Een geweldige kroeg waar ik 14 jaar geleden werd toegezongen op mijn 46ste verjaardag. Het was er nog steeds reuze gezellig al herkenden de accordeonisten van destijds me niet meer. Favoriete drankje is er nog steeds de terremotto (vertaald als aardbeving, een kleurrijke mix met een klodder softijs waar meer alcohol in zit dan je voor mogelijk houdt) maar wij hielden het deze keer bij een paar biertjes.

Een beetje nostalgie. Op de terugweg liepen we nog langs de oude hotelletjes, Hotel Londres en Hotel Paris. Ik logeerde hier zo'n 20 jaar geleden af en toe met mijn reisgroep van Ashraf en Koning Aap. De oudjes stonden er nog in hun neo-klassieke volle vroeg twintigste eeuwse glorie, er leek weinig veranderd. Dat beaamde ook de receptioniste in Londres met een meewarig lachje. 

Aan alles komt een eind en met deze reis is dat niet anders. Morgen fietsen we de laatste 19 kilometer naar de luchthaven. Maar we komen hier vast nog wel een keer terug. Chili is een fantastisch land om rond te reizen, de Carretera Austral lokt.