Terug op de Carretera Austral

Na twee nachten Puerto Montt stappen we weer op de fiets. Noordwaarts gaan we richting Puerto Varas, een Duits aandoend stadje aan het Llanquihue meer. We hebben tot deze omweg besloten omdat het een mooie route schijnt te zijn. Een dat is het ook. De eerste avond belandden we op een soort festival terrein waar we de lekkerste hapjes uit proberen terwijl de regen met bakken uit de lucht valt. Sneu voor de organisatie, de meeste kraampjes blijven met de hele voedsel voorraad zitten behalve de biertent, daar is het druk.

Gelukkig is de weg de laatste jaren voorzien van asfalt zodat we wat kilometers kunnen maken. De fietsen zijn zwaar beladen met extra voedsel voorraad omdat we de komende tijd weinig verwachten te kunnen kopen. 

Op de tweede dag is het gebeurd met het asfalt en gaat de weg weer over in ripio. Ook hier is de weg gemaakt van losse stenen en zacht gravel wat het fietsen er niet prettiger op maakt. Met vereende krachten houden we ons op de been. Helaas komt er plotseling een inhalende gek aangereden die nog net voor me op zijn eigen weghelft terug is, maar doordat ik naar beneden reed en zwaar moet remmen beland ik aan de zachte zijkant en slipt mijn fiets onder me vandaan. Dus ik land languit in het gravel met enige schaafwonden tot gevolg. De fiets is gelukkig ongeschonden. De auto rijdt door. 

Die nacht sliepen we aan het strand. Vaak vinden we de mooiste plekjes. 's Morgens een duik in het heldere water en dan door naar Hornopiren om de veerboot te halen. Helaas is een grote bulldozer bezig om de weg op te knappen en dat is voor ons altijd een ramp. Hij schuift en schraapt losse stenen op de bolle weg en het lijkt of we op een ijsbaan fietsen. We glijden en slippen alle kanten op behalve de goeie en hebben armen en benen nodig om op de fiets te blijven. Soms lopen we een stuk, de zwaar bepakte fiets voor ons uit duwend. We zijn heel blij dat we op een gegeven moment terug komen op de Carretera die hier voorzien is van asfalt. 

In Hornopiren vinden we een fietsers verblijf, La Ruka de Ciclista. De eigenaar, David, is een hele relaxte aardige vent en zijn huis mogen we beschouwen als ons huis. We krijgen de beschikking over het tinyhouse' dat met recht klein genoemd wordt. Het bed is ongeveer 90 breed bij 180 cm lang. Net genoeg voor ons tweeën omdat we allebei een stukje magerder zijn geworden. Dat gaat prima. 

We moeten ons om 9 uur melden op de haven voor de 10 uur boot. Als we er rond half 10 aankomen is de veerboot nog niet in zicht. Genoeg tijd om nog wat fruit te kopen voor onderweg. Tegen elf uur is de boot weer beladen met een stuk of dertig motoren, vier fietsen en verder auto's, vrachtauto's en bussen. Na drie uur varen moet je er af, ongeveer tien kilometer over de weg en daarna is er een tweede veerboot die je moet zien te halen. Maar je hebt maar een half uurtje de tijd, de weg is slecht en gaat op en neer. Kortom op de fiets red je dat niet. Een vriendelijke bus chauffeur ziet ons staan, helpt ons alle bagage en de fietsen onderin de bus te laden en neemt ons mee naar de overkant.  We staan weer eens verbaasd te kijken over de behulpzaamheid en gastvrijheid hier.

En dan stap je van de veerboot af en sta je in één keer in het prachtig Parque de Pumalin. Er zijn een aantal kleine campings en we kiezen de camping bij het pad naar de verborgen watervallen. Dit pad voert door een prachtig stukje regenwoud naar twee watervallen die door de regen gevoed worden. En het regent veel hier dus ze vallen met donderend geweld naar beneden. Jurassic park is er niks bij. Bij de videos is een van de watervallen goed te zien.

Ja de regen is wel een dingetje hier. Zowel gisteren als vandaag fietsen we in de regen. Alles voelt klam en we krijgen niets droog. Vandaag kwamen we aan op de camping en de dochter van de eigenaresse leidt ons rond. Ze spreekt een beetje Engels en kan op ons oefenen. Op mijn vraag of ze van de Patagonische regen houdt antwoord ze verontwaardigd "Natuurlijk niet, het regent hier altijd, bah". Maar de reden dat het hier zo mooi en groen is, is natuurlijk de vele regen. 

Wel fijn dat de campings hier bijna altijd voorzien zijn van een gemeenschappelijke ruimte waar je kunt koken en gezellig kunt zitten. Ook op deze camping vlakbij Chaiten is dat het geval.  De eigenaar komt af en toe hout brengen en de kachel wordt flink opgestookt. Dat maakt het tot een aangenaam verblijf. Ook de warme douche is hier prima geregeld. En we horen de zee beuken op het stenige strand, dat wordt lekker slapen vannacht.