Naar de oostkust
19 maart 2023 - Puerto Madryn, Argentinië
De inwoners van Chile Chico zeggen zelf dat het anders is waar zij wonen. Eigenlijk meer Argentijns. Wanneer je het sterk gegroeide dorp uit fietst dan fiets je letterlijk de Andes uit. Achter je zie je de bergen verdwijnen. Voor je liggen de pampa's, de eindeloos uitgestrekte velden met vaak dor gras, lage struiken en soms wat verwaaide bosjes of boompjes. Meestal zijn het grote estancias maar bebouwing zie je amper. De estancias zijn duizenden of zelfs tienduizenden hectares groot. Langs de weg de eindeloze hekken om te voorkomen dat het vee de weg op kan. Dit schijnt een gehandhaafde wet te zijn, de boeren zijn verplicht voor een deugdelijke afrastering te zorgen. De in het wild levende guanaco's worden er het slachtoffer van wanneer hun sprong er overheen niet goed uitpakt.
We fietsen langs het Lago Buenos Aires. Een van de grote zoetwater meren. Eerder deze reis fietsen we langs de Chileense kant van het meer. Daar heet het overigens Lago General Carrera. Argentijnen en Chilenen kunnen het over weinig eens worden.
De weg naar Perito Moreno is niet echt aansprekend en hobbelt op en neer. We besluiten iets eerder te stoppen en vinden Los Teros, een estancia waar een tandarts, Gustavo, blijkt te wonen die eigenlijk veel liever boer is. Hij en zijn vrouw Lorena zijn er voornamelijk in het weekend, doordeweeks werken ze allebei in het hospitaal in Perito Moreno. Gustavo is op zoek naar zijn varken van 400 kg maar vindt ondertussen een verdwaald kalf. Wij vinden het varken die tevoorschijn komt tussen de struiken.
Een tiental honden van diverse komaf begroeten ons vrolijk en de kippen kakelen er op los. Een vrolijke boel.
We blijven er dan ook twee nachten hangen, worden uitgenodigd om met elkaar een Guiso Argentino te maken, een Argentijnse stoofpot, en eten gezellig met de hele familie die op zondag langs komt.
Perito Moreno is geen stad om lang over na te de denken. Er is niet veel te beleven op maandagmorgen. Gelukkig vinden we een cafeetje wat open is en kunnen er ontbijten. Daarna maken we ons klaar voor de bus. Fiets inpakken en maar hopen dat we mee kunnen want er gaan maar twee bussen per dag. Gelukkig is de chauffeur schappelijk en met enige moeite worden de fietsen in het nauwe bagageruim gestapeld. De moderne bussen zijn tweedekkers met veel ruimte voor passagiers maar weinig voor bagage. Begrijpelijk maar wel erg vervelend voor ons.
In een uur of zeven rijdt de bus door het saaie binnenland. Af en toe een korte stop in een winderig gat. Meestal gaat het dan om plekken waar olie wordt gewonnen, dat is er in overvloed hier.
We zijn laat in de avond in Commodoro Rivadavia en nemen onze intrek in een bijzonder hotelletje, gerund door de gendarmerie. Ook Commodoro is een oliestad. Om in de sfeer te blijven bezoeken we het Museo de Petroleo waar de enthousiaste gids ons de geschiedenis van de Argentijnse olie industrie verteld en laat zien en de techniek van het zoeken naar en winnen van olie verduidelijkt. Een simulator brengt ons diep in een boorput.
Dinsdag proberen we onze reis langs de oostkust voort te zetten. Navraag bij een rondje langs de verschillende busmaatschappijen maakt niet erg hoopvol dat dit makkelijk wordt. We gaan om vijf uur naar het station en de eerste bussen om 6 en 7 uur rijden zonder ons weg. Maar Argentinië zou Argentinië niet zijn als we geen hulp krijgen. Een behulpzame man praat met de stationschef en samen gaan ze naar de juffrouw van de busmaatschappij. Die knikt begripvol en zegt dat de half 11 bus fietsen mee neemt. Dus wachten we af. Tot er half 8 iemand naar ons toe komt lopen. "Jullie moeten met fietsen naar Puerto Madryn? Kom maar snel". Even smoezen, wat pesos overhandigen en klaar. Dus tickets gekocht, bagage door de scanners en voor we het wisten zaten we in de bus. Er kan altijd wat geregeld worden, iedereen gelukkig.
Puerto Madryn is een haven waar ik vroeger diverse keren ben geweest om vis te laden. Ik kende het niet anders dan een grijzig stadje maar dat is nu wel anders. Een grote boulevard langs de prachtige baai probeert toerisme aan te wakkeren. Misschien zijn we er te laat, de zomer vakantie is voorbij, maar het strand is erg rustig ondanks het mooie weer. De grote camping is zo goed als leeg, we kunnen kiezen.
En ondertussen hebben we een bus geboekt die ons in 20 uur naar Buenos Aires gaat brengen. Het is een groot land. De fietsen moeten apart met een vrachtauto. Het is niet anders maar we wilden niet weer de stress van misschien wel, misschien niet.
We gaan nog enkele dagen naar Peninsula Valdez. We moeten tenslotte de 8000 viel l fiets kilometers nog vol maken.
Reuze bedankt en een voorspoedige busreis en straks thuisreis !
Heb genoten van jullie reisverslag, maar we horen jullie verhalen bij thuiskomst nog liever eens live. Tot snel!
Brei er nog maar een mooi eindje aan.