Mapuche

Onze rustdag zat er al snel weer op. Even heel wat anders. Dinsdagavond gezellig gegeten met onze nieuwe Warmshowers vrienden. Ik had Hollands/Argentijnse linzen prut gekookt en dat ging er goed in.

Argentijnse Sabrina is muziek docent op een lagere school in Mapuche gebied. De Mapuche zijn de oorspronkelijke bewoners van deze regio die nu verdeeld is over Argentinië en Chili. Gelukkig wordt er de laatste jaren gewerkt aan een rehabilitatie van deze mensen waarvan in het verleden een zeer groot deel is gestorven door toedoen van de Europese immigranten. Voornamelijk doordat ze ziek werden omdat ze niet gewend waren aan de Europese virus ziekten. Op de school wordt naast het gewone werk als rekenen, taal en aardrijkskunde ook veel aandacht besteed aan hun eigen taal en cultuur. 

We werden uitgenodigd om naar het dorpje te komen dus we hebben de Ruta 40 voorlopig verlaten en zijn rechtsaf de Andes verder ingetrokken. Nu logeren we in de school waar we vanmiddag zeer warm werden ontvangen en hebben het gezellig met twee docenten die hier ook overnachten. Beide zijn jonge vrouwen, de ene is zelf Mapuche en de andere komt uit Buenos Aires. De laatste wilde wel eens ontsnappen aan het roerige leven in Buenos Aires en besloot hier te gaan werken. Inderdaad heel wat anders beaamde ze. Enkele keren per jaar rijdt ze de ruim 2000 km met de auto naar huis om haar familie te zien. 

Na om 8 uur te zijn uitgezwaaid op school vertrokken we vol goede moed. De ripio weg was goed te doen, de zon scheen en we moesten een beetje dalen en veel klimmen. In El Huecú kochten we broodjes bij de bakker en groente bij de groenteboer. Daarna verder naar Caviahue. We wisten dat we dat niet gingen halen maar het was erger dan we dachten. Na een lange middag klimmen, zware tegenwind en een steeds slechter wordende ripio weg was het bijna donker toen we eindelijk een plek vonden om te overnachten. Een geschenk uit de hemel, een houten schuilhut waarin onze matjes prima uitgerold konden worden. Zelfs een kookplaats en een bank om op te zitten. Wat een geluk na bijna twaalf uren onderweg te zijn en bekaf. Gelukkig hadden we nog een wijntje en in de verte in de bergen gaven de bliksemflitsen een prachtige lichtshow. Wat een romantiek, we zaten veilig en sliepen als een roosje.

Vandaag was het weer afzien. De omgeving is fantastisch mooi en de weg ziet er goed uit maar dat is voor het oog. We slippen regelmatig in de losse stenen of zakken weg in het zand. Alsof je op het strand fietst en dan niet op het harde gedeelte. Als we soms steil omhoog gaan slipt het achterwiel en staan we stil. Dus afstappen en duwen. We doen ruim 6 uren over 28 kilometer.

Maar dan zijn we in Caviahue, een dikke biefstuk voor mij en schapengoulash voor Mariët. Daar word je weer mens van. 

Er waait een koude wind van de besneeuwde bergen door de stoffige straatjes. Het moet hier een soort wintersport-oord zijn of worden. Ook zouden er thermische baden moeten zijn maar we hebben nog niks gezien. Wel een prachtig meer. Ben benieuwd naar de winter hier op 1700 meter hoogte.