Lekke banden en kapotte tassen.

Miramar, de naam zegt het al, ligt aan zee. De Mar Chiquita, de kleine zee, ligt midden in Argentinië en iedere connectie met de echte zee lijkt me onzin. Maar toch, het is zout water en wat dat betreft lijkt het op de Dode Zee. Je kunt er ook drijvend in het zoute water de krant lezen. Wij hebben dat niet gedaan. In Miramar genoten we van een welverdiende rustdag. Nadat we bijna twee weken elke dag gefietst hadden en dus elke dag tent oppakken en bivak maken is het ook wel eens lekker om even niet te hoeven, om even wat andere spieren te gebruiken. Dat deden we in de vorm van een behoorlijke wandeling naar het illustere Grand Hotel Vienna gelegen aan de rand van die zee.

Het hotel stamt uit 1936 en is oorspronkelijk gebouwd als vluchtoord voor Nazi's in geval het mis zou gaan met het Derde Rijk. Zover is het nooit gekomen. Het destijds als luxe hotel gebouwde complex is maar zes jaar als hotel in gebruik geweest. Daarna is het in verval geraakt en de zee heeft de nodige schade aangericht. Ik herinner me toen ik hier 17 jaar geleden was dat het hotel deels onder water stond. Dat was nu niet meer het geval maar het zag er slecht uit. Wat er nog van over is zagen we in de rondleiding en dan zag je met name dat het ooit een goed geregeld en van alle gemakken voorzien hotel was. Ze hadden zelfs een eigen stroom voorziening en een communicatie toren. 'Deutsche gründlichkeit' dacht ik aan. En nu is het een museum en komen er busladingen toeristen kijken.

Na twee nachten stapten we weer op de fiets. Van een echtpaar met een campertje kregen we nog snel hun adres in Comodoro Rivadavia in de handen gedrukt. We moesten vooral langskomen als we in de buurt waren. Het is nog een paar duizend kilometer verderop maar je weet maar nooit. Lijkt iets voor de terugweg.

De weg vervolgde langs de beetje drukke hoofdweg. Erger nog, de wind was Zuidwest en dat was wel de meest ongunstige windrichting. Het was zwaar trappen en het schoot niet echt op. Bij een oude vervallen kroeg annex tankstation, goeie combi, eten we onze meegebrachte lunch.

Maar gelukkig, we vonden een mooi kampeer plekje aan de rivier en konden ons potje koken. Twee ijskoude flesjes bier en dan is alle ellende snel vergeten.

Daarentegen hadden we vrijdag een prachtige fietsdag off the road, de hele dag door de natuur en landbouw gebieden over een vochtige kleiweg. Niet altijd makkelijk maar absoluut de moeite waard. In Villa de Rosario gingen we nog even koffie drinken en de laatste boodschappen doen. En zoals het zo vaak gebeurt, werden we ook hier aangesproken door iemand. We mochten kamperen bij zijn huis twintig kilometer verderop. Uiteindelijk mislukte dat maar door een behulpzaam meisje kwamen we terecht naast het kleine dorpje op een soort camping municipal. Dat is dan een groot woord voor een grasveldje met wat tafeltjes en een kraan waar fris water uitkomt. We zijn helemaal gelukkig. 

Na ons zaterdags ontbijt met een restje pasta van gisteren en verse havermoutpap, pakken we de boel weer op. Er woei een harde tamelijk koude wind en om het helemaal feest te laten zijn meldde Mariët dat haar achterband lek was. Dat was de derde lekke band. Toch fijn, drie keer lek in een week tijd. Die onplatbare Schwalbe banden zijn niet onfeilbaar. Dikke doorns spelen ons af en toe parten. Ze zijn keihard en vlijmscherp.

We fietsen het laatste stuk naar Cordoba langs de oude weg. Het is deels een keihard en zeer ongelijk wegdek. De ribbels maken ons het leven behoorlijk zuur en af en toe smoren we in los zand. Ook het materiaal, met name mijn nieuwe Ortlieb tassen, heeft het zwaar te verduren. De schroefjes vallen er spontaan uit en terwijl mijn 20 jaar oude Ortliebs nooit dergelijke problemen gaven. Hier heeft de tegenwoordige kwaliteitsmanager van Ortlieb blijkbaar zitten suffen. In Cordoba eens kijken of ik schroefjes en moeren kan vinden om de tassen te versterken.

In Cordoba hebben we via AirBNB een appartementje gehuurd midden in de stad. En daar zijn we zojuist aangekomen. Een lekker warme douche, goeie WiFi en de wasmachine wast het zwarte stof uit onze vieze plunje. Het is weekend.