Er gaat altijd een bus?

Woensdag was niet onze dag. We begonnen voortvarend vanaf de simpele camping waar we beland waren. We verbaasden ons bij vertrek over de brede baan asfalt waarover de route ons leidde. Ik vroeg me af of er misschien een Boeiing 747 moest kunnen landen maar Mariët was zo allert om te zien dat we tussen tribunes doorfietsten. We reden op een race circuit. Elk moment konden we verwachten dat Max Verstappen de hoek om kwam scheuren. Een wanstaltig groot asfalt circuit rond een prachtig meer. Je moet er maar opkomen. Misschien hebben ze hier ook een of andere Prins Bernhard die dat kan bedenken. 

Al vrij snel daalden we San Luis binnen. De stad die me alleen is bijgebleven omdat ik daar in 2005 een enorme biefstuk op mijn bord kreeg. Drie centimeter dik en groter dan het bord. "En smaakt het?" vroeg de Kroatische kok. "Nog nooit zo'n geweldige biefstuk gehad" zei ik. De kok ging terug naar de keuken maar kwam even later terug met nog zo eentje. Natuurlijk kon ik niet meer weigeren maar ik heb er zeker drie dagen last van gehad. 

We wilden heel eenvoudig van San Luis met een bus naar Mendoza omdat de drukke en saaie snelweg ons niet aantrekkelijk lijkt. Ruim 300 km en veel vracht verkeer. Maar het loopt anders. Vroeger kon je gewoon met de chauffeur regelen dat je je fiets mee kon nemen. Leuk fooitje, fiets onderin de bus, geen gezeur. Maar tegenwoordig heb je ook hier managers en dan kan er niks meer. Niemand durft te zeggen hoe het moet en of er plek is. Het gevolg is dat je misschien tickets hebt voor de bus maar dat de fietsen niet meekomen dus dan sta je in Mendoza met elk vier fietstassen en geen fiets. Niet echt handig. 

We besloten de bus de bus te laten en we gaan die 300 km wel fietsen. Even vlug langs de supermarkt voor het eten onderweg. Het is zo'n giga supermarkt. Ze hebben auto's, suiker, fietsen, groente, magnetrons en alles wat je verder in een supermarkt pleegt aan te treffen. Het afrekenen bij de kassa is hier altijd een oefening in geduld. Vandaag werd ik wel heel erg op de proef gesteld. Ik was nummer drie in de rij. Na een half uur was een mevrouw met een enorme kar voor het grootste deel klaar. Alleen de non food moest apart worden afgerekend. Nadat alles gescand was wilde haar betaalpas niet meer dus alles moest terug gescand. De man voor me liep helemaal te mopperen toen hij en ik aan de kant moesten voor een zwangere vrouw. Die gaan voor. Mariët kwam ongerust naar binnen omdat ze bang was dat ik ergens in katzwijm lag. Alles bij elkaar heb ik een uur voor de kassa gestaan. Dus nooit meer naar een supermarkt. De kiosco's zijn misschien iets duurder maar ze zijn vriendelijk, behulpzaam en heel snel. 

Ik had al een paar dagen het idee dat mijn achterband niet keihard bleef. Elke ochtend even bijpompen. Ook vanmorgen maar helaas bleek het afsluit ringetje van de pomp te zijn gerammeld. Het was nergens te vinden dus onze hogedruk pomp is onbruikbaar. En natuurlijk kun je hier wel een fietspomp kopen maar de kwaliteit is abominabel. Ik heb vanavond de band geplakt, er zat wederom een scherpe doorn in, maar na een half uur pompen is de band nog niet voor de helft op druk. 

Het schijnt dat ze in Mendoza beter zijn ingesteld op fietsers dus ik hoop daar een goeie pomp te kunnen kopen. Ja jullie zien het. Het is een zwaar bestaan als wereldfietsers. 

Nou heb je een hele oude en een nieuwe oude weg naar Mendoza. Het eerste stuk besloten we de hele oude te proberen maar dat viel nog niet mee. Brokken asfalt, struiken met doornen en ander ongerief.

We overnachtten op een dorpscamping . Bij vertrek stond mijn achterband weer eens leeg. Dat werd wederom plakken maar de banden bleven lekken. De doornen hadden blijkbaar meerdere gaatjes achter gelaten en mijn oude plakkers zijn blijkbaar ook niet meer van topkwaliteit. Na een halve dag fietsen was ook mijn voorband ineens plat. Er bleek een puntig stukje staal, het leek wel een nietje, in te zitten. Volgens iemand die langs de weg de lichtmasten repareerde was het afkomstig van banden van vrachtauto's. Onze nieuwe pomp was inmiddels ter ziele maar met vereende krachten en de nodige improvisatie kregen we samen nog wat lucht in de band. Tien kilometer verderop moest een benzine pomp met een compressor zijn. 

Al met al waren we veel tijd verloren. Bij de pomp kreeg ik wat lucht in de band. Toen we eindelijk klaar waren om verder te fietsen zei Mariët: "Ik zie een grote pickup. Laten we gewoon vragen. Misschien....?". Ik lachte een beetje schamper met het idee dat het niet ging lukken. Maar Mariët er op af en met al haar charmes wist ze zonder een woord Spaans te spreken een lift te regelen. Fietsen en bagage achterin de bak en met 160 km/u vlogen we richting Mendoza. Wat een feest om zo het enorm saaie landschap, het is hier een soort woestijn met grillige struiken, te doorkruisen. Het scheelde drie dagen fiets ellende. Bij Mendoza heetten de wijngaarden ons welkom. We eindigden op de camping in het prachtige Stadspark van Mendoza, vlak achter het immense voetbalstadion. En we troffen het, er was net een wedstrijd dus we konden meegenieten van het gejoel en veel vuurwerk. Tientallen autos met vlaggen parkeerden op de camping. We waren doodmoe dus na het eten en een wijntje zijn we zo in slaap gevallen. De volgende ochtend was alles weg en het was stil. We waren nog het enige tentje op de enorme camping.

Het is nu vrijdag vroeg in de middag.We zijn net verhuisd naar een AirB&B middenin de stad. Hier blijven we tot maandag wanneer de grote trek naar het zuiden gaat beginnen. We volgen dan de beroemde Ruta 40. Mendoza is trouwens een prachtige groene stad. Prachtige platanen filteren het zonlicht in de straten. We gaan lekker een paar dagen genieten van deze wijn hoofdstad. 

En om dit verhaal met alle ongemakken toch een wending ten goede te geven wil ik jullie onderstaande spreuk niet onthouden. We kwamen haar tegen, zomaar ergens onderweg. Het heeft zo moeten zijn.

De moeilijkste wegen leiden naar de mooiste bestemmingen.