Er gaat altijd een bus.

9 februari 2019 - Galvarino, Chili

We hadden gekozen naar Chillan te fietsen om vandaar de bus naar Temuco te nemen. Maar het loopt weer eens heel anders. Na een zware tocht over een stenige ruige weg en vervolgens een heerlijke nacht in een prachtig kamertje in een AirB&B bij Chillan togen we vol goede moed naar het busstation. Onder het motto 'er gaat altijd een bus' vonden we een tiental bus maatschappijen en die verzorgen busreizen door het hele land en tot Buenos Aires aan toe. Maar al rondvragend kregen we steeds te horen dat de bussen vol waren en als er al plek was, uren later of de volgende dag, er geen plek zou zijn voor onze fietsen. Dus na rijp beraad zijn we maar weer op de fiets gestapt en besloten verder te fietsen in plaats van de comfortabele bus. Qua fietsen misschien een wat saaier stuk van Chili maar de wegen zijn goed en in het algemeen niet zo druk. En de belevenissen vergoeden alles. Dat begon al de eerste dag toen we een heel eind op de vluchtstrook van de tolweg moesten rijden en ingehaald werden door ontelbare auto's en vooral grote vrachtwagens. Het was snikheet maar bij het passeren van een brug zagen we mensen in het water en we besloten zo van de fiets af te stappen en even het water in te duiken. Na zo'n verfrissing kun je er weer tegenaan.

IMG-20190209-WA0001

 In het dorpje Cabrero deden we inkopen en reden naar de camping die er had moeten zijn, alleen die was er niet. Het liep al tegen donker en wild kamperen was de enige optie. De meeste velden en zijpaden zijn afgesloten met hekken of prikkeldraad maar we vonden een paadje en een open plek tussen de bomen. Tent opzetten en gauw koken. De enorme hompen varkensvlees die we in het winkeltje hadden kunnen scoren gingen er goed in. Chilenen kopen hun vlees niet per ons maar in grote zakken vol, kilo's tegelijk. 

IMG-20190209-WA0002

De volgende dag belandden we weer op een plek waar een camping had moeten zijn. Een idyllisch plekje aan de rivier. De familie die daar bivakkeerde verwende ons. De kinderen kwamen heerlijk vers fruit brengen. Tegen de avond werden we uitgenodigd om op de boerderij te komen logeren. De boerderij was onderdeel van een voormalige wijngaard. Helaas was de oude bodega door de zeer zware aardbeving van 2010 geheel ingestort en van het oude gebouw was een nieuwe schuur en een ander huis gebouwd. Gezellig met de hele familie zaten we aan een enorme tafel waar in vroeger dagen wel twintig aanzaten. Opa en oma waren na de pensionering vanuit Santiago terug gegaan naar de oude familie boerderij (al 200 jaar in de familie) en in de zomervakantie bivakkeerden er altijd de nodige kinderen, kleinkinderen en andere aanverwanten. We kregen een riant bed aangeboden, wel even een weldaad in plaats van ons matje in de tent. 

IMG_20190207_103212

We staan elke keer weer verbaasd over de hartelijkheid van het Chileense volk. Ook gisteren was het weer raak toen aan het einde van de fietsdag Mariët een picknick plek zag. Op goed geluk gingen we kijken maar helaas het hek was dicht. Wel stond er een auto waaruit een vrouw stapte die ons hartelijk ontving. "Of we er misschien konden kamperen?" vroegen we en natuurlijk, dat was geen probleem. Heerlijk stonden  aan een kabbelend riviertje. Met de kinderen gingen we zwemmen in de lagune en daarna kregen we een rondleiding door het tweehonderd jaar oude huis vol met relikwieën uit ver vervlogen tijden. We kregen brood en vers water en kookten ons potje. 

Ja dan denk je dat het geluk wel een keer op is en het wordt misschien een saai verhaal maar ook vandaag zitten we weer aan een bekertje heerlijke wijn aan een ruisende rivier. Toevallig gevonden. Een familie die hier zat te picknicken bracht ons gelijk een flink stuk vlees van de barbecue en we konden afkoelen in het ijskoude water. 

Ondertussen komen we ook nog aan fietsen toe. De asfaltweg is goed, het verkeer valt mee. De heuvels zijn soms wat hoger en de wind komt uit het zuiden. Die hebben we pal tegen al heeft dat wel het voordeel dat het droog is. Noordenwind geeft zeker regen zegt men hier.

We vinden het leuk om onderweg op grappige plekken iets te gaan drinken. Koffie of chocomel en soms heerlijke verse vruchtensappen. Ook de empanadas, een soort zelf gebakken broodjes gevuld met kaas of vlees gaan er goed in.

IMG-20190209-WA0000IMG_20190207_162650

We moeten zeker nog twee dagen tot we bij de meren zijn maar dan hebben we er toch al ruim 1000 kilometer opzitten. Ons ontbijt op een bankje op de Plaza de Armas midden in Galvarino zit er weer op. We stappen zo weer op de fiets, op naar de meren.

Foto’s

7 Reacties

  1. Pieter Iedema:
    9 februari 2019
    Inspirerend! Nog veel plezier
  2. Minke:
    9 februari 2019
    Dichtbij Marjoke! Superleuk om jullie zo te volgen. Liefs!
  3. Alinda:
    9 februari 2019
    Prachtige verhalen!!
  4. Annet:
    9 februari 2019
    Ach wat een heerlijke verhalen ...zo leven we met jullie mee.
    Heel veel liefs.
  5. Gretha Pouwer:
    10 februari 2019
    Wat beleven jullie weer een hoop! Geweldig! Gelukkig mogen jullie nog even blijven. Liefs Gretha
  6. Cosima:
    13 februari 2019
  7. Stella:
    17 februari 2019
    Nee, geluk is nooit op, zeker niet als je op de fiets zit...