Chiloé

Vanaf Chaitén naar Quellon op Chiloé vaart drie keer per week een veerboot die er zo'n vier uur over doet. Quellon is een bezig stadje waar we niet te lang bleven. Even inkopen doen om wild te kunnen kamperen en daarna richting de hoofdstad Castro. 

Helaas gaat dat alleen via de hoofdweg die behalve erg druk ook over de nodige klimmetjes beschikt. Geen prettige weg om te fietsen maar we hadden weer eens geluk. Een pickup kwam naast ons rijden en bood aan om ons mee te nemen naar Castro. Daar wonnen we mooi een hele dag mee en we konden gelijk een reservering maken voor de busrit naar Santiago. We besloten onszelf even te verwennen en vonden een heerlijk pension en sliepen eindelijk weer eens in een zacht bed. 

We hadden weinig tijd om Castro te bekijken. 's Morgens fietsen we naar de Pacific kust bij Cucao. Ik herinnerde me de route er naartoe als een stoffig weggetje waar twee keer per dag een bus ging maar ook hier had de moderne ontwikkeling enigszins toegeslagen. Het was nu een comfortabele asfaltweg en al vlot waren we in het dorpje dat er gelukkig nog behoorlijk eenvoudig uit zag. Niks geen lelijke resorts hier, nog niet althans. 

We verbleven twee nachten op de basic camping van Señora Carmen, een oud lief tandeloos vrouwtje die iedere dag vers brood voor ons bakte. Ze is 84 jaar en runt de camping nog altijd alleen. Af en toe komt ze even langs en grijpt iedere mogelijkheid aan voor een praatje. Dat vindt ze gezellig zegt ze met enige regelmaat. Ze heeft vier zonen en twee dochters en is al 40 jaar weduwe.

We lopen over het strand en door de schitterende jungle naar het natuur reservaat bij Cole Cole maar jammer genoeg laat de zon het een beetje afweten. Het eiland heeft een eigen ontwikkeling doorgemaakt en veel planten zijn dan ook alleen hier te vinden. Het verhaal gaat dat Chiloé ooit onderdeel was van een continent waarvan Nieuw Zeeland, Papua Nieuw Guinea, Chiloé en nog hier een daar waar brokstukken de laatste restanten zijn die nog boven de zeespiegel uitsteken. 

De daarop volgende nacht regent het behoorlijk en we moeten de tent kletsnat inpakken. Dat was ons nog niet eerder overkomen. Eigenlijk waren we van plan ons laatste nachtje te kamperen in Huillinco, een dorpje onderweg maar door alle nattigheid besluiten we door te fietsen terug naar Castro om morgen met alle gemak en zonder stress de bus te kunnen pakken.

Het seizoen in Cucao zat er al weer op. Veel restaurants en accommodaties waren al gesloten. We aten in een restaurant waar we de meeste tijd de enige gasten waren. Eigenlijk is het langs de kust alleen druk in januari tot eind februari. Maandag beginnen de scholen en universiteiten weer. Iedereen is weer op weg naar Santiago. 

En dat is ook wat wij gaan doen. We kwamen in Castro in een hostel terecht of eigenlijk meer bij mensen thuis. De praatgrage eigenaar is trots dat veel fietsers zijn Hostal Glober Trotters weten te vinden. Een Japanse fietser die drie dagen zou blijven verbleef hier vier maanden. We kookten er onze laatste pasta maaltijd met veel worst, ze vonden het er geweldig uitzien. De worst is altijd heerlijk hier. 

Vandaag dagje Castro en het enige wat nog een beetje spannend blijft is dat we met fiets en al in de bus mogen. Maar dat gaat vast lukken.