Over de Andes

We zijn de grote snelweg Ruta 5 van west naar oost overgestoken en dan kom je eigenlijk onmiddellijk in een heel ander Chili. Het Chili van de meren, maar ook het Chili van de toeristen. Is het westelijk kustgebied een landbouw gebied bij uitstek, aan de oostelijke kant moet men het toch meer hebben van de natuur en dat is te zien. 

De eerste dag hadden we helaas onze eerste regendag. Dat was een vreemde gewaarwording na alle dagen zon en warmte. Helaas misten we daardoor de vergezichten op de prachtige vulkaan van Villarica.

Na alle kampeeracties, de laatste op een tot vijf uur in de ochtend door feestende Chilenen bevolkte oever van de Rio Toltén bij Baros Arana, was het lekker om na de natte koude dag in een warm bed te slapen in een simpele AirB&B in Villarica. De volgende ochtend begonnen we onze fietstocht langs het strand van het prachtige meer. Het was er bomvol. De badgasten zaten tegen elkaar aan zo'n beetje. In de stad was geen parkeerruimte meer te vinden en nadat we ruim 6 kilometer wachtende auto's waren tegen gekomen werd de weg iets rustiger maar je merkt aan alles dat het hier hoogseizoen is. Dag Villarica, niet helemaal ons ding.

We nemen een rustdag in Coñaripe. De spieren kunnen het wel gebruiken. Een heerlijke camping op een soort bergweide waar prachtige vogels de gekste geluiden maken. We lopen even door het dorpje en maken een frisse plons in het meer. IJskoud is het, heel verkwikkend. Eten doen we in de lokale tentjes. Voor Mariët de pastel de choclo, een soort maïs schotel met kip en gehakt. Een heerlijk lokaal gerecht. En ik een 'salmon à la plancha', een stuk zalm zo groot als mijn hand. XXL dus.

We twijfelen een beetje over de te volgen route. Aan de ene kant het merengebied waar we veel van willen genieten, maar we willen ook nog wat tijd voor Chiloé. Zes weken klinkt best lang maar Chili is groot. Als je zes maanden zou hebben moet je nog keuzes maken. 

We besluiten over de Andes te gaan ofwel dwars er doorheen. We vinden een weggetje wat door de lokale Toerist Info wordt afgewezen als zijnde ongeschikt voor fietsen dus dat klinkt wel avontuurlijk. 

Het blijkt een prachtige route, deels over een nieuwe weg in aanbouw en deels ripio (steenslag weg). 

Hier hebben we fantastisch van genoten. Tegen 5 uur kwamen we aan bij Puerto Fuy. 

Hier vertrekt een veerboot over een op 700 m hoogte gelegen meer. Na 1 1/2 uur varen komen we aan in Puerto Pirehuelco waar we ontschepen en een wildkampeerplek vinden voor de nacht. We zitten vlakbij de grens met Argentinië waar we morgen heengaan. 

Vandaag de 14de februari. Na een voorspoedige grens overgang fietsen we voorzien van de nodige stempeltjes Argentinië in. 

Kort na de grens fietsen we langs een bijzonder gebouwtje. Er blijkt een klein museum in gevestigd over de familie Van Dorsser die in 1904 in deze streek terecht kwam vanuit Rozenburg bij Rotterdam. 

Samen met boeren die door de Boerenoorlog uit de Transvaal vertrokken en door de toenmalige Argentijnse regering met graagte werden binnengehaald om hier de binnenlanden te bevolken en te ontginnen. Ze bouwden hier een bloeiende gemeenschap op met o.a. een school, een zaagmolen, vee, akkerbouw en een herberg. In de hoogtij dagen werkten er meer dan 200 mensen. Er wonen nog steeds nazaten van deze hardwerkende avonturiers in deze omgeving.

We hadden nergens op gerekend qua voorzieningen onderweg maar een bordje 'café' leidt ons halverwege San Martin naar een prachtige oud café waar we kunnen lunchen en om de geboortedag van mijn (vorig jaar overleden) moeder en de verjaardag van mijn tante, haar tweelingzus, te vieren nemen we er een lekker stukje taart bij. Op die manier zijn we er in gedachten toch een beetje bij.